Seoba mrtvih u Meksiko Sitiju
Računa se da je grad koji je premašio 10 miliona stanovnika megagrad, jer tu otprilike živi 2.000 ljudi na jednom kvadratnom kilometru ili dva čoveka po metru kvadratnom. Od 2011. u grupu megagradova upisali su se Mumbaj, Tokio, Seul, Njujork, Meksiko Siti, koji imaju oko 20 miliona stanovnika. Stručnjaci predviđaju da će do 2050. godine biti 400 takvih gradova. U njima često nema mesta ni za žive, a kamoli za mrtve.
U Meksiko Sitiju, računajući i šire gradsko područje, živi oko 28 miliona ljudi, i za groblja više nema mesta. Gradski čelnici stoga su odlučili da u zemlji pokojnici mogu ostati samo sedam godina, a posle toga rođaci su dužni da ih premeste u grob u okolnim gradovima i selima ili spale i pepeo odlože u kripti koje porodica zakupi u crkvi. Ukoliko to ne učine, učiniće grobari da bi napravili mesta za novog pokojnika. Kosti starog će se pokopati ispod sanduka i nadgrobnog spomenika novog pokojnika.
Na groblju San Isidro svaki pedalj grobljanske zemlje je iskorišćen više puta. Devet miliona ljudi u užoj gradskoj zoni moraju se stisnuti, a to važi i za mrtvace. Javnog zemljišta za novo gradsko groblje više nema, a grad već ima 119 grobalja, koja imaju 71.000 grobnih mesta dok svake godine oko 30.000 ljudi umre u glavnom gradu.
Takse za smrt
Od izbijanja kolere u Gvanahuatu u 19. veku nastradale su hiljade ljudi. Groblja su postala tako pretrpana da su vlasti uvele taksu za porodice preminulih. Rođaci koji nisu mogli da plate, morali su da iskopaju svoje preminule i balzamuju ih. Ova praksa je prekinuta tek 1958. godine
Većina ukopanih pokojnika moraće na kraju da se kremira, što se sudara sa bogatom meksičkom tradicijom sahrana i slavljenja mrtvih. Meksiko Siti ima samo dva državna krematorijuma, metropola ide sve više u visinu, pa se predlažu nadzemne grobnice, ali je problem tradicija. Dan mrtvih obeležava se svake godine tako što se čitave porodice natovarene svećama, cvećem, hranom, pićem i slatkišima goste na groblju deleći uspomene o mrtvima. Stoga Meksikanci nerado prihvataju kremiranje. I danas je uobičajeno celonoćno bdenje za pokojnika, a mrtvački sanduk se nosi peške uz pratnju ožalošćene prorodice prometnim ulicama do groblja. Procesije su često u pratnji pleh muzike i marijača.
Mnogi Meksikanci shvataju da nemaju rešenja osim kremacije, ali žele makar godinu dana da budu u zemlji pre nego što ih pretvore u pepeo.
Nestale duše
Groblje Dolores je najveća nekropola u Meksiku. Smeštena je na neverovatnih milion kvadratnih metara u Meksiko Sitiju, a čuvena je po Rotondi nestalih duša gde su sahranjeni mnogi slavni Meksikanci poput Dijega Rivere i tri meksička predsednika. Slobodnih grobnih mesta nema još od 1970. godine. Vlasnici grobova podeljeni su u dve kategorije: grobovi koji su stariji od 1975. godine se ne diraju, a grobovi u kojima su pokopani ljudi nakon 1975. godine otkopavaju se nakon sedam godina.
