Ime ovog stravičnog zločina je Aleksandra Zec, kako se zove i predstava Olivera Frljića, izvedena u Rijeci, koja posle 23 godine vraća na javnu scenu slučaj srpske porodice masakrirane 7. decembra 1991. godine, na Trešnjevci i Sljemenu, kada su ubijeni majka, otac i 12-godišnja Aleksandra, samo zato jer su bili Srbi. Od čitave porodice ostali su tada 10-godišnji Dušan i sedmogodišnja sestra Gordana, koje je smrti spaslo što su spavali.
Ovaj gnusni čin potpisala je i overila grupa od petoro pripadnika tzv. pričuvnog sastava MUP-a Hrvatske: Siniša Rimac, Munib Suljić, Igor Mikola, Nebojša Hodak i Suzana Živanović. Nekoliko dana posle zločina policija ih je uhvatila, priznali su zločin, ali uprkos tome, kao i drugim dokazima, zbog proceduralne greške niko nije osuđen. Ni tada, niti ikada kasnije.
Potpisnik ovih redova imao je priliku da pre nekoliko godina u Americi sazna mnoge javnosti nepoznate detalje o potencijalnim motivima ubistva porodice Zec u razgovoru sa njihovim možda najbližim prijateljem i kumom, autentičnim svedokom svih
dešavanja tih dana, koji je iz razumljivih razloga želeo da ostane anoniman. Mihajlo Zec, čuveni zagrebački mesar, dobrostojeći poslovni čovek i srpski domaćin pozajmio je veliki novac, koji mu dužnici svesno nisu vraćali, da bi se sve završilo ubistvom. Domoljubno je bilo da dobrostojeći Srbin, koji bi da naplati dug nekom Hrvatu u vreme ustaške šovinističke euforije lično plati glavom na svom kućnom pragu, zaključio je cinično i u poverenju naš sagovornik. Ali, zašto dete, zašto Aleksandra?
Slično pitanje postavlja se već decenijama, a takođe aktuelizuje ovih dana, povodom proboja zatočenika iz ustaške fabrike smrti u Jasenovcu 22. aprila 1945. Po zverstvima i metodama mučenja Jasenovac je bio za primer u porobljenoj Evropi.
Na najsvirepiji način ubijeno je više od 700.000 muškaraca, žena i dece Srba, 23.000 Jevreja i 80.000 Roma. U tom zločinu umoreno je i 20.000 dece mlađe od šest godina. Ova krvava statistika zločina nad najnevinijim stvorenjima lišena je mogućnosti personalne empatije, ali svojim brojem i slikom surovosti i nečovečnosti koju izazivaju u svakom normalnom čoveku širi strah i pitanje – gde su granice ljudskih zverstava.
Činilo se da je zločin nad Aleksandrom Zec u zimu 1991. zatvorio beskrajni krug likvidacije srpske dece u Hrvatskoj započet i obavljen tokom genocidnih operacija u Jasenovcu po metodama iz Dahaua i nadzorom Maksa Luburića, ali sa daleko više mašte i sadizma. Samo se činilo, dok u međuvremenu zločin nad srpskom decom nije nagrađen?!
Zločinci nad porodicom Zec oslobođeni su svih optužbi, čuveni borac za ukidanje zajedničke države Stjepan Mesić, pomilovao je jednog od tih zlikovaca od osude za drugo krivično delo, postajući tako saučesnikom, ubice porodice Zec Tuđman je 1995. okitio ordenom "Reda Nikole Šubića Zrinjskog" za junački čin u ratu.
Memorijalni kompleks Jasenovac ni izbliza ne odražava sav očaj i bol mnogobrojnih žrtava i njihovih porodica, kome je izvorno bio posvećen, a najnovijom odlukom hrvatskih vlasti ono malo preživelih logoraša iz Jasenovca, koji su pretekli u Hrvatskoj, nemaju više prava ni na kakvu novčanu naknadu.
Krug se zatvara sramnim ćutanjem zvanične Srbije i licemernim žmurenjem navodno antifašističke Evrope na evidentne i dokazane primere osmišljenih radnji etničkog čišćenja – do kolevke, čime svesno ili ne postaju saučesnici zločina. Ako to nije genocid – šta je onda? Treba li pozorište da nas na to podseća?
