Sima Andrejević Igumanov – veliki poklonik i privrženik srpske crkve, zadužbinar, humanista i rodoljub – rođen je u Prizrenu 30. januara 1804, u imućnoj porodici prizrenskog trgovca Andreje Đorđevića. Bio je najmlađi, četvrti sin, koji je, prema tada važećem običaju, po ocu nosio prezime Andrejević. Ostao je upamćen kao veliki narodni dobrotvor i darodavac široke ruke za mnoge ustanove, crkve, manastire, škole i pojedince. Bio je jedan od prvih i najznačajnijih zadužbinara u oblasti školstva i narodne prosvete. Podario je srpskom narodu dve značajne institucije – Bogosloviju u Prizrenu sagrađenu 1872. i 1938. Zadužbinu u Beogradu, navodi Slavko Vejinović.
Prva škola na srpskom
– Bogoslovija u Prizrenu bila je prva srednja škola, podignuta pod turskom vlašću, u kojoj se učilo na srpskom jeziku i po srpskom nastavnom planu i programu – naglašava Vejinović.
Malo je onih koji se sećaju da je na obodu krova Igumanove palate u Beogradu bila postavljena i monumentalna grupna skulptura “Sima Igumanov sa štićenicima”, visoka 3,70 metara, na kojoj prikazan sa prerano umrlim sinom Manojlom, dvojicom đaka i siročetom. Međutim, u noći između 10. i 11. avgusta 1950. godine, po naredbi Gradskog urbanističkog odseka, skulptura je isečena i sklonjena. Na svoje mesto vraćena je tek ove godine.
Akademik Svetomir Arsić Basara uspeo je, na osnovu oštećenih gipsanih kalupa u Prizrenskoj bogosloviji i delova originalne skulpture koji su sačuvani u Patrijaršijskom dvoru, da rekonstruiše njen izgled.
U porodici Igumanova bila je duboko usađena svest o pripadnosti srpskom narodu. Po izbijanju Prvog srpskog ustanka 1804, otac Andreja, sa dva sina, prelazi u Srbiju i pridružuje se srpskim ustanicima. Kao Karađorđev poznanik, nabavljao je oružje i municiju za ustanike i u te nabavke je uložio gotovo svu imovinu.
Sima je rano ostao bez roditelja i o njemu je preuzeo brigu njegov najstariji brat Aksentije (1780-1825), koji je u to vreme bio monah u manastiru Svetog Marka, u selu Koriši, nedaleko od Prizrena. Kada je trebalo da pođe na zanat, brat ga je dao u radionicu u kojoj se mleo sušeni duvan. Godine 1832. oženio se Sultanom Vukićevom, devojkom iz poznate prizrenske porodice, sa kojom je imao dvoje dece, ćerku Magu i sina Manojla.
Odlazak u pečalbu
Visoki danak koji su Turci 1836. uveli u Prizrenu i naplaćivali srpskim trgovacima, finansijski je uništio mnoge od njih, pa i Simu. Zbog toga je krenuo u pečalbu, najpre u Aleksinac, a zatim u Bitolj, u kome počinje ekonomski da se oporavlja, naročito zahvaljujući zakupu za vađenje pijavica iz jezera. Ali lokalni paša, bez ikakve nadoknade, preotima mu taj isplativi posao. Sima odlazi u Carigrad i tamo otvara duvandžijsku radnju.
Sredinom četrdesetih godina XIX veka u Prizrenu Simi umire žena, a nešto kasnije i ćerka Maga. On dovodi sina u Carigrad i upisuje ga u grčku školu. Manojlo je bio bistar i vredan mladić i dobro je vladao turskim, grčkim, ruskim i francuskim jezikom.
U toku pečalbarskih godina u Carigradu i Rusiji, Andrejević dolazi do gorkih saznanja da su vodeći Srbi, srpski živalj potpuno prepustili sami sebi. Razmišljao je šta on može da učini za svoj narod i zavičaj. Shvatio je da je prosvećivanje naroda najjače sredstvo u borbi za nacionalne interese i od tada je to uporno radio do kraja života. Saznavši da ga u njegovom zavičaju još pominju kao Igumanovog Simu, on 1856. imenu i prezimenu dodaje Igumanov, i od tada se najčešće koristi kao njegovo prezime.
Oktobra 1880. godine napisao je poslednju verziju testamenta, u kome je istakao da se sva sredstva moraju koristiti za razvoj prosvete i vaspitanje omladine.
Umro u Prizrenu
Sima Igumanov je umro u Prizrenu 23. februara 1882. godine. Po sopstvenoj želji, sahranjen je u porodičnoj grobnici, u manastiru Svetog Marka.
Zadužbina Sime Igumanova nacionalizovana je 1959. godine i prestala da postoji kao pravno lice. Pored palate na Terazijama, posedovala je i dve manje zgrade u Beogradu, u Brankovoj ulici. One su nacionalizovane 1960. godine, a ubrzo i srušene.
Rad Zadužbine obnovljen je početkom devedesetih godina prošlog veka. Ministarstvo kulture je odlučilo da se Zadužbina Sime Igumanova uvede u registar, a opština Stari grad palatu je vratila Zadužbini 1991. godine. Stvoreni su uslovi da može da nastavi s delatnošću. Već od jula 1992. Zadužbina je preuzela finansiranje Prizrenske bogoslovije u celini. Korisnici sredstava ovog fonda bile su i neke škole, crkve, manastiri i druge institucije. Uz finansijsku pomoć Zadužbine, 1994. počela je izgradnja novog internata bogoslovije. Zgrada, površine 2.500 metara kvadratnih, sa svim neophodnim sadržajima, završena je krajem 1997. i useljena 1998.
Bekstvo od bombi
Posle NATO bombardovanja 1999, Prizrenska bogoslovija je u junu 1999. godine izbegla u Niš i smestila se u metoh manastira Hilandara. U zgradi Bogoslovije u Prizrenu našli su utočište preostali Srbi i druge izbeglice, koje su se sklonile od napada Albanaca. U Niškoj eparhiji Bogoslovija je već školske 1999/2000. nastavila sa radom, a tokom 2001-2004. dobila je i novu zgradu.
Novoizgrađena zgrada Bogoslovije, u stvari je Zadužbina Zadužbine Sime A. Igumanova. Na samoj zgradi velikim slovima je ispisan tekst: Bogoslovija – zadužbina Sime A. Igumanova – Prizrenca.
