U gustoj hrastovoj šumi, na putu Požarevac – Veliko Gradište, nalazi se skromni manastir Nimnik. Izgrađen je najverovatnije u 15. veku, poslednjih decenija postojanja samostalne srpske države, kao zadužbina nekog malog vlastelina, ali ga narodno predanje pripisuje knezu Bogosavu, savremeniku kneza Lazara. Verovalo se i da je Nimnik pripadao Ravanici. Turski popisi pominju manastir Nimnik tek polovinom 16. veka, i samo jednog monaha u njemu. U vreme austrijske okupacije severne Srbije posle Požarevačkog mira 1718. manastir su posetili egzarsi beogradskog mitropolita, Maksim Ratković, potom i Jovan Mihajlović. Po njihovom opisu, crkva je stara i opustela, zidana je kamenom, pokrivena šindrom i neokrečena. Paroh pri crkvi bio je Radosav Spasojević, koji je imao desetoro dece, a jedan sin ga je nasledio u mantiji.
|
Kapela Svetinja |
Posle Prvog srpskog ustanka 1813. crkva je opljačkana i porušena. U ruševinama Nimnika pronašli su seljaci njegovu srednjovekovnu imovinu: dukate, krstove i drugi bogoslužbeni inventar, što je prikupljeno i predato knezu Milošu Obrenoviću. Na tim starim temeljima narod ovog kraja obnovio je manastir 1825. godine, postavio ikonostas i nabavio osnovne knjige. Godinu dana kasnije takav Nimnik je opisao putopisac Joakim Vujić, zabeleživši da je u crkvi i grob mučenika Nikolaja Sinajita. Crkva je ubrzo dobila zvonaru, a jedno zvono poklonila je popadija Petrija, udova Jakova Petrovića koji je bio paroh pri ovoj crkvi. Drugo zvono poklonio je Stevan Protić, trgovac iz Rama. Manastir je imao samo hektar oranica i 43 hektara šume, što nije donosilo dovoljan prihod za izdržavanje, ali je imao dosta priloga vernika, pa je zabeleženo da je Nimnik čak davao novac na zajam. Dva veka, sve do 1936, ovaj manastir je služio kao parohijska crkva, a tada je pretvoren u ženski manastir, kakav je do danas ostao.
