Posmrtni ostaci čuvenog srpskog generala Đorđa Stratimirovića pohranjeni su uz najviše vojne počasti u Sremskim Karlovcima, čime je posle 113 godina ispunjena njegova poslednja želja, navedena u memoarima “Uspomene”, da počiva na rodnoj grudi.
Ceremonija pohranjivanja posmrtnih ostataka počela je Liturgijom u Sabornom hramu u Sremskim Karlovcima u kojem su počast generalu odali građani i najviši vojvođanski zvaničnici. Opelo i liturgiju predvodio je episkop hvostanski Justin, nakon čega su gardisti izneli kovčeg sa moštima vožda ispred Sabornog hrama, a potom je usledila litija kroz Sremske Karlovce.
Vojvođanski premijer Igor Mirović se zahvalio organizatorima povratka i crkvi, “što je primila svog velikog sina, porodici što s ponosom čuva uspomenu na svog i našeg velikog pretka…”
Predsednik Organizacionog odbora za povratak Aleksandar Đurđev je ukazao da je ispunjen amanet vožda da počiva u domovini, a potomak ovog velikana Ivan Stratimirović se zahvalio na organizaciji povratka i naglasio da će porodica Stratimirović ostati odana srpskim interesima i naciji. Mošti “narodnog vožda” su prenete do manastira Vavedenja Presvete Bogorodice, gde će i počivati. Inicijativa o ekshumaciji potekla je od potomaka slavnog generala, a jedan od njih Ivan Stratimirović, istakao je zahvalnost Centru za razvoj Šajkaške koji su ostvarili želju porodice.
Mošti “narodnog vožda”, pobednika velike bitke protiv Mađara 1848. kod Sremskih Karlovaca, vraćene su krajem avgusta iz Beča u Novi Sad, gde je ređen 19. februara 1822. godine.
Stratimirovićev otac bio je advokat i veleposednik, a majka, ćerka novosadskog senatora Jovana Petrovića, čiji je rođeni brat bio vladika bački Gedeon Petrović. Kao mali je usmeren ka vojnoj karijeri koja je bila odskočna daska za srpske plemiće u velikom carstvu.
Osnovnu slovačku protestantsku školu završio je u Kulpinu, nemačku luteransku nižu gimnaziju u Vrbasu, potom kadetsku školu u Titelu. Vojnu inženjersku akademiju je završio u Beču i dobio čin potporučnika. Bio je oženjen srpskom aristokratkinjom Marijom Zako od Bajše, koja je preminula 1848. Ta revolucionarna godina je važan momenat u životu generala. U Sremskim Karlovcima je na Majskoj skupštini, 13. maja 1848. godine, proglašena Srpska Vojvodina, a Stratimirović je preuzeo vođenje narodnog pokreta, dok je Josif Rajačić izabran za patrijarha.
Kao komandant srpskih dobrovoljaca iz Šajkaške, izvojevao je 12. juna 1848. prvu i najvažniju pobedu nad brojnijom mađarskom vojskom, čime je sačuvao Srpsku Vojvodinu, odnosno srpske crkve, manastire i srpski narod od velikih stradanja i totalnog uništenja.
Posle sticanja samostalnosti za Srbe u Vojvodstvu radio je kao njihov politički predstavnik, Po završetku vojne službe 1859, general Stratimirović je učestvovao u diplomatskim misijama za Austriju u Crnoj Gori, na Krfu, u Epiru, Srbiji i Italiji. U Beču, gde se preselio iz Novog Sada 1877. proveo je ostatak svog života.
Vredna odlikovanja
Generala Đorđa Stratimirovića uvažavali su knez Aleksandar Karađorđević i Petar Petrović Njegoš. Knez mu je poklonio svoju generalsku uniformu i dve Karađorđeve kubure, a Njegoš ga je odlikovao čuvenom Obilića medaljom.
