Za familiju Povijeni zna se da su jedna od vranjskih porodica koje su još krajem 18. i početkom 19. veka došle u Vranje. Stigli su iz severne Grčke. Rodonačelnik Povijena bio je Dimitrije, o kome nema mnogo podataka. Za njih se više zna nakon oslobođenja Vranja od Turaka 1878. godine. Familija je bila prepoznatljiva po Petru Povijancu, rođenom 1880. godine, koji je ostao u Vranju. Zahvaljujući rođacima uspeo je da kupi konja i kočije. Počeo je kao kočijaš i svaki mukotrpno zarađeni dinar odvajao po strani sve dok nije kupio i fijaker. Kao fijakerista vozio je ugledne Vranjance i goste sa železniče stanice koji su se uputili na lečenje u još tada čuvenu Vranjsku Banju. Oženio se Jelicom Lenkom Dodić iz roda Banjalići. Izrodili su petoro dece: Branka, Nadu, Mileta, Radu, Rodoljuba i Bosiljku.
Petar je bio u najboljim godinama kada su otpočeli ratovi za oslobođenje Srbije. I on je otišao da se bori za slobodu domovine. Od 1912. do 1918. godine tek povremeno je dolazio kući. Prošao je golgotu povlačenja preko Albanije i, jurišajući preko Kajmakčalana i dolinom Vardara, vratio se u Vranje, ranjen u glavu. Od posledica ranjavanja počeo je da mu slabi vid, a kasnije je oslepeo. Umro je razočaran, jer mu se država nikada nije odužila invalidskom penzijom.
|
Batine za braću |
Petar je, još dok je bio živ, posao fijakeriste prepustio sinovima Branku i Miletu. Sin Rodoljub, zvani Rođa, bio je znatno mlađi od njih, ali je i on braći u svemu pomagao. Visprena braća nisu se zadovoljavala fijakerima. Pratili su šta se dešava po većim gradovima, pre svega Beogradu, i odlučili su da kupe automobile i taksiraju. Pre njih taksiranjem su počeli da se bave pojedinci iz familije Kljačinih. Mile je imao privilegiju da se vozi u automobilu tadašnjeg vranskog fabrikanta Stajića i da uz njegovu pomoć savlada vožnju već sa 14 godina.
Branko kao najstariji Povijenac, nakon Petrove smrti uzeo je na sebe ulogu oca porodice i prema braći se odnosio strogo, bez mnogo sentimentalnosti. Živeli su u zadruzi i svako je ujutru dobijao zadatak koji je tog dana bez pogovora morao da izvrši.
Odlučio je tako Branko da se prodaju konji, fijakeri i drvena kola i da se kupi automobil štrudebaker, nemačke proizvodnje. Štala, u kojoj su do tada čuvani konji, pretvorena je u garažu i radionicu. Braća Povijenci su nabavili nemački alat za popravku automobila i sami vršili sve popravke. Bili su to začeci i automehaničarskog zanata u Vranju. Štedljivim, danonoćnim poštenim radom, zahvaljujući Branku, ulagali su zarađeni novac u vozni park. Imali su fordove, olimpiju, študerbakera i kamion. Taksirali su na relaciji Vranje – Železnička stanica i Vranje – Vranjska Banja. Bili su uvek doterani i nastupali su sa stilom, poštujući mušteriju iznad svega. Taksi stanica bila ima je prvo ispred današnje kafane Zlatno burence, a potom ispred opštine. Kamionom su prevozili svu vrstu robe.
Drugi svetski rat je Mile Povijenac dočekao najspremnije. On je odlično osetio kakva se nevolja sprema i na to je pripremao braću. Nemci su po dolasku u Vranje Povijencima oduzeli najbolji automobil. Drugi nisu uzimali. Branko je bio u zrelim godinama i u toku rata se povukao u sebe. Sa braćom je nastavio da taksira, ali je mušterija bilo malo. Više se taksiranjem bavio Mile. Branka Povijenaca ljubav prema automobilima nikad nije napustila. Posle rata, po osnivanju Pamučnog kombinata Vranje, na poziv direktora Branka Golubovića, postao je njegov lični šofer. Umro je živeći suprotno svom predratnom životu – tiho i nenametljivo. Mile Povijenac nakon rata bio je rukovodilac, ali su ga zbog neke lažne dojave nove vlasti isleđivale. Ipak, bio je toliko poštovan u svojoj okolini a kada je umro, na večni put šu ga ispratili automobilima brojni vranjski taksisti, ali i oni iz okolnih mesta, idući u koloni i neprekidno trubeći.
