Da bi obnovio viteške škole i veštinu mačevanja posle Kosovskog boja, despot Stefan Lazarević je najpre morao da podigne naprednu prestonicu. Kada je 1403. godine dobio Beograd od ugarskog kralja Žigmunda, bilo je to prljavo i zaostalo pogranično utvrđenje, u kome je živeo samo onaj ko je morao.
Ipak, sećajući se tih dana, despot Stefan je govorio: “Došavši, nađoh najkrasnije mesto od davnina. Preveliki grad Beograd koji je po slučaju razrušen i zapusteo. Sazdah njega i posvetih ga presvetoj Bogorodici”.
Najpre je raznim ekonomskim povlasticama i oslobađanjem od poreza privukao trgovce, zanatlije i druge imućne ljude. U Gornjem gradu, despot je podigao ogroman zamak sa riznicom i prvom bibliotekom, i tu živeo sa suprugom Jelenom.
U Donjem gradu se širilo naselje sa kućama trgovaca, zanatlija i gradskih službenika, crkvama, bolnicama i konacima za strance, kao i pristanište na Dunavu, utvrđeno kulama, koje je moglo da primi čak 20 galija. Na reci su podignuti mlinovi i bašte sa voćem i povrćem. Dubrovački trgovci su tu osnovali koloniju, a česti gosti su bili i bogati Mleci.
Zahvaljujući stamenim kulama i velikim, teškim topovima, koji su u ono vreme bila prava retkost, srpska prestonica je bila neosvojiva. Konstantin Filozof, čuveni bugarski pisac i učitelj koji je živeo na srpskom dvoru, poredio je Beograd sa Jerusalimom a Dunav sa rajskom rekom.
Grad na ušću Save u Dunav je postao nadahnuće i svetskim putnicima i slikarima. Beogradsku tvrđavu su branile viteška vojska, a prvi put u Srbiji, i građanska vojna posada. Škole mačevanja u kojima su se obučavali i jedni i drugi, najviše su radile zimi, kada se održavala borbena spremnost.
Borbe kopljem na konju
Najpoznatiju vitešku školu je posedovao despot Stefan, koji je i sam bio ratnik bez premca. Njegova veština mačevanja i borbe kopljem na konju bile su poznate širom Evrope tog vremena. Osim toga, srpski vladar je dosta vremena provodio u svom raskošnom dvorcu u Budimu, gde se proslavio na ugarskim viteškim turnirima. Oni su mu pomogli da zauzme visoko mesto u ugarskoj aristokratiji, ali i da stekne titulu člana čuvenog evropskog viteškog Reda Zmaja svetog Đorđa, gde su se primali samo najbolji od najboljih.
