Na današnji dan rođen je Endi Vorhol, američki slikar, režiser, publicista, glumac i najveća figura pop-arta.
Endi Vorhol rođen je 6. avgusta 1928. u Pitsburgu u Pensilvaniji pod pravim imenom Endru Vorhola. U trećem razredu razboleo se od horeje, koja izaziva trzaje mišića. Vezan za krevet, isključen od društva svojih vršnjaka, postao je blizak sa majkom. Voleo je da crta, sluša radio i skuplja sličice filmskih zvezda, koje je lepio oko kreveta. U decenijama koje slede svoje bolešljivo detinjstvo opisaće kao veoma važno za razvoj njegove ličnosti i sposobnosti.
Pokazavši talenat za umetnost, studirao je dizajn na univerzitetu u Pitsburgu. Godine 1949, preselio se u Njujork i počeo je uspešnu karijeru u jednom magazinu, baveći se ilustracijom i oglasima. Postao je poznat po svojim neobaveznim potezima pri crtanju cipela. To je dovelo do njegove prve izložbe u Njujorku.
Tokom 1960-ih Vorhol je od ilustratora postao jedan od najpoznatijih umetnika Amerike. Na mnogo načina su Vorhol i krug ljudi okupljeni oko njega definisali ovu deceniju.
Tokom ove decenije Vorhol je počeo da slika poznate američke proizvode, kao Koka-kola, kao i poznate popularne ikone, kao Merlin Monro, i Elizabet Tejlor. Godine 1963, osnovao je atelje “The Factory” i oko sebe je skupio slikare, pisce, muzičare i poznate andergraund ličnosti. Počeo je da se bavi štampom na tkanini – sitotiskom i slike je radio u serijama, postižući time ne samo da se bavi umetnošću masovne proizvodnje, već i da sama umetnost postaje masovni produkt. Izjavljujući da želi da bude mašina i umanjujući značaj svoje kreativnosti u produkovanju svoje umetnosti, Vorhol je načinio revoluciju u umetnosti. Njegov rad veoma brzo postaje kontroverzan i popularan.
Od ovog perioda njegov rad se kreće oko američke pop (popularne) kulture. Štampao je slike novčanica, zvezda, brendiranih proizvoda i slike iz novina.
Tokom 1950-ih Vorhol je, kao ilustrator, koristio asistente da bi povećao svoju produktivnost. Saradnja sa drugima ostaće prepoznatljiv (i kontroverzan) aspekt njegovog načina rada tokom cele karijere, a posebno tokom 1960-ih. Jedan od njegovih najvažnijih saradnika iz ovog perioda je Gerard Malanga, koji mu je pomagao u štampi, snimanju filmova, skulpturi i drugim radovima. Među drugima koji su činili njegovu grupu bili su i Fredie Herko, Ronald Tavel, Mari Voronov, Brigid Berlin (od koje je dobio ideju da snima svoje telefonske razgovore).
Tokom decenije Vorhol je negovao boemsku ekscentričnost sa kojom je prezentovao svoje “Vorholove Superstars”, među kojima su Edie Sedgvik, Viva (Vorholova superzvezda), Niko, Kandi Darling, i dr. Ovi ljudi su učestvovali u snimanju filmova u Factory-u i neki su, kao Berlin, ostali Vorholovi prijatelji do njegove smrti.
Važne ličnosti iz njujorškog andergraund umetničkog i filmskog sveta pojavljivale su se u njegovim filmovima, što ukazuje na Vorholovu povezanost sa različitim umetničkim krugovima u tom periodu. Krajem decenije Varhol je već i sam bio zvezda i pojavljivao se često u štampi zajedno sa svojim Superstarovima iz Factory-a.
U poređenju sa uspehom i skandalima iz 1960-ih, nova decenija je bila mnogo mirnija. Vorhol je sada počeo da okuplja nove, bogatije ličnosti, koje je portretisao. Njegov čuveni portret Mao Cedunga napravljen je 1973. godine.
Voleo je da izlazi u poznate noćne klubove na Menhetenu, a opisan je kao povučen i stidljiv; posmatrač koji uviđa detalje. Tokom osamdesetih ponovo doživljava uspeh kod kritičara i finansijski, delom i zbog njegovih novih prijateljstava sa mladim umetnicima.
Umire rano, u svojoj 58. godini u Njujorku. Sahranjen je na grkokatoličkom groblju u predgrađu Pitsburga. Među ljudima koji su održali posmrtni govor bila je i Joko Ono.
