Prapostojbina Slovena u Evropi je najverovatnije bila u okolini reke Dnjepar, Crnog i Baltičkog mora. Veruje se da su usled mnogih ratova i najezdi drugih naroda iz Azije počeli da se sele na jug i zapad. Većina prvih spisa koje pominju Slovene potiču od vizantijskih učenika i misionara, jer je dosta zemalja koje su Sloveni naselili pripadalo Vizantijskom carstvu.
Ostali pisani izvori o Slovenima potiču iz vremena kad su oni napravili svoje prve države, uglavnom pod vođstvom gotskih trgovaca i franačkih sveštenika. To su bile Kijevska Rusija, Bugarsko carstvo, Velika Morava, Samoovo carstvo, češke, polapske, baltičke, vislanske, hrvatske i srpske kneževine. Hrišćanski sveštenici su Slovene gledali kroz svoje učenje i dogme, a nisu želeli da dublje shvate slovensku kulturu, tako da se u njihovim spisima nalaze mnoga poređenja slovenskih bogova i mitskih bića sa Luciferom i drugim demonima.
Kako su hrišćanski sveštenici već bili u predelima gde su se naselili Sloveni, oni su pokušavali da ih pokrste. Hrišćanstvo je u to vreme bilo oruđe ogromne moći. Papa je mogao da pošalje krunu nekom slovenskom knezu, da ga proglasi kraljem, pa su hrišćanstvo Sloveni primali od glave nadole, a ne tako što bi misionari najpre pridobijali narod.
Vladari su zbog krune rado ostavljali religiju predaka i primali Isusovu veru. Time su se stvarale i dobre veze sa hrišćanskim susedima, koje je crkva vrbovala da napadaju Slovene koji nisu pokršteni. Ostalo stanovništvo je hrišćanstvo primalo pod pritiskom koji su saveznički stvarali vladari i sveštenici. Ali, u pokrštavanju je bilo dosta otpora, pa su mnogi hrišćanski misionari izgubili glave. S druge strane, sela koja su odbila hrišćanstvo paljena su, a stanovništvo bi bilo pobijeno.
Kipovi starih bogova su uništavani, kao i svaki zapis o drevnoj veri. Otkriveno je da su Sloveni imali neku vrstu pisma i pre primanja nove vere. Polapski i Baltički Sloveni su najduže branili svoju veru.
