Šafranika (Carthamus tinctorius L.) ima zelene bodljikave listove i žute cvetove i uglavnom se uzgaja za proizvodnju ulja. Raste do visine prosečnog čoveka, a ponekad se koristi u kulinarastvu kao zamena za šafran.
Godine 1922. kanadski naučnici su prvi put izolovali insulin, a sada opet pomažu dijabetičarima otkrićem jeftinijeg načina proizvodnje insulina. Taj napredak mogao bi značajno da smanji troškove lečenja, koji godišnje dostižu 132 milijarde američkih dolara.
Za stvaranje jeftinog ‘prerijskog insulina’ naučnici sa Univerziteta u Kalgariju genetski su modifikovali šafraniku, tako što su joj dodali ljudski gen.
Kada se gen jednom aktivira u ovoj vrlo raširenoj biljci, počinje da proizvodi insulin mnogo brže od uobičajenih metoda koje koriste svinje, krave, kvasac ili bakterije.
Ovo je prva biljka koja proizvodi insulin i to u velikim količinama. Na jednom jutru zemlje može da se ‘uzgoji’ oko kilogram insulina.
Sa takvim prinosima, površina od oko 65 kilometara kvadratnih (otprilike 6.000 do 7.000 hektara) mogla bi da zadovolji godišnje potrebe za insulinom kompletne svetske populacije dijabetičara.
Međutim, nisu baš svi oduševljeni ovim dostignućem. Neke organizacije za zaštitu okoline strahuju da će, usled oprašivanja, gen koji proizvodi insulin sa genetski modifikovane šafranike preći na običnu šafraniku.
Kada bi se dogodilo tako nešto, onda bi i obična šafranika počela da proizvodi insulin, pa bi on ušao u ljudsku ishranu i mogao da prouzrokuje probleme onima koji nisu oboleli od dijabetesa.
