Predanje veli da je osnovana pod kraljem Milutinom u 13. veku a gradnja se pripisuje popu Nikodimu Grčiću iz Prilepa, osnivaču mnogih crkava u Vlaškoj. On se pominje i kao tumač u poslanstvu kneza Lazara Hrebeljanovića prilikom pregovaranja o izmirenju srpske crkve sa Carigradskom patrijaršijom 1375. godine.
Crkva Manastirice je zadužbina srpskog despota Lazara, najmlađeg sina Đurđa Brankovića, kako svedoči natpis iz 1454. godine. Predanje kaže i to da je upravo ovde Olivera, kći kneza Lazara i žena sultana Bajazita, našla utočište kada je pobegla iz logora hana Timura, koji joj je zarobio muža. Zna se da je Manastirica služila sve do sedamdesetih godina 19. veka, a prvi i jedini obnovitelj u tursko doba bio joj je Radul beg. Tada se crkva zbog napuklog svoda srušila, pa ju je narod napustio.
Dragocenosti u Bukureštu
Iguman Filaret Petrović u svojim beleškama ukazuje da je manastir Svete Trojice u Manastirici po svojoj duhovnosti bio važniji od hramova u Bukovu i Vratni kod Negotina. Sve dragocenosti i stvari od istorijske vrednosti prenete su još kada je manastir opusteo u 19. veku preko Dunava u Rumuniju i nalaze se u bukureštanskom muzeju.
Kada je manastir ponovo obnovljen 1900. godine, na njegovim temeljima podignuta je nova crkva zauzimanjem arhimanadrita Gavrila i dobrovoljnim prilozima okolnih sela. Međutim, nova crkva je ubrzo doživela sudbinu stare, novi svod je popustio i njegova se konstrukcija srušila u sredinu hrama. U novije vreme, kako kažu meštani, ovu bogomolju oštećivali su i snažni vetrovi sa Karpata.
Manastir je gotovo prepolovio razorni zemljotres u susednoj Rumuniji i potkopao klizište i podzemne vode. Kada su i ljudi od njega digli ruke, konak su napustili monasi, pa je manastir Sveta Trojica sve do 2003. godine bio ruglo. Tada je počelo zidanje nove Manastirice, koje i danas traje prilozima vernika iz zemlje i inostranstva.
