Zlatne žabice sa krunom na glavi koje ispunjavaju želje su vrlo često teme bajki. Međutim, one male čija dužina je svega 2-4 cm i najrazličitijim kombinacijama boja, mogu se sresti u tropskim predelima srednje i Južne Amerike kao stvarnost.
Naseljavaju vlažne duboke prašume, oko šumskih potoka i ovlaženih kora bujnih tropskih stabala. Za najomiljenije stanište ipak biraju jednu grupu biljaka, karakterističnih za ovo područje, koje nazivamo bromelije. Ove biljke imaju levkasto udubljenje koj je ispunjeno vodom i savršeno je za razmnožavanje ove vrste.
Sve češće gajenje tropskih biljaka kao ukrasnih vrsta imalo je za posledicu rasprostiranje u sve delove sveta. Evropljani, ne želeći da zaostanu u gajenju tropskih kultura i u želji da im stvore što prirodnije uslove, raširili su sa njima i ove šarene minijature gajeći ih u zatvorenim staklenim posudama zvanim terarijumi.
Žabice za svoj uspešan razvoj osim vode zahtevaju i veoma vlažan vazduh čiji nedostatak izaziva uginuće a u najboljem slučaju stopira njihovo razmnožavanje.
Ono što ih čini jedinstvenim su njihove boje. A one mogu biti zlatnožute, zelene, jarko crvene, narandžaste, crne, ljubičaste. U svim onim kombinacijama pruga, prstenova, tačkica, koje na tamnozelenom listu ili tamnosmeđoj kori drveta deluje vrlo upadljivo.
Osim vrste, na boju utiče i geografski položaj.
Postoje podaci prema kojima takozvana „Zlatna žabica“ u Panami ima na sebi crne pruge dok je istu na Kostariki priroda ukrasila dodatnim zelenim i crnim prugama isto tako, postoje primerci gde je telo identične boje sa staništem, a samo pojedini organi kao što su oči i vrh krakova, svojom bojom odudaraju od okoline. Oni obično poprimaju neku jako upadljivu boju.
Za nas ne toliko poznate, od davnina su znane pripadnicima indijanskih plemena.
Naime, pomenute žabe su izlagane visokim temperaturama iznad plamena i držane tako dok se sa glatke kože ne počnu slivati kapljice „znoja“ proizvedene iz potkožnih žlezdi. Sakupljanjem ovih kapi dobijali su jedan od najjačih otrova kojim su premazivali vrhove svojih strela i tako ubijali divljač potrebnu za ishranu.
Postoji još jedna zanimljivost za ove sićušne žabice.
U nemačkoj terminologiji označene su kao „žabe koje boje“. Poseduju sposobnost bojenja perja i to ne površinskog, već dubinskog. Ovu osobinu koristili su od davnina domoroci za promenu boje perja papagaja. Na mestu bojenja koža se ogoli, a u njenu površinu se utrlja nacedjenim žabljim znojem. Ponovnim izrastanjem, perje poput neke čarolije postaje umesto zelene jarko crvene ili žute boje.
