Kordunaš Vladimir Matijević nije imao svoje dece, ali je preko društva Privrednik vodio brigu o desetinama hiljada druge dece još od njihovog završetka osnovne škole do završetka zanata i osamostaljivanja.
Ovaj Krajišnik, u autobiografskom tekstu, koji još nije objavljen u celini, piše da je rođen 1854. u Gornjem Budačkom na Kordunu, na tadašnjoj austrijskoj granici – Vojnoj Krajini, odnosno kako je pisao u svojim beleškama, “na vojnoj granici”. Rođen je u porodici Julke i Petra Matijevića, kao četvrto od devetoro dece. Sva deca, izuzev Vladimira, rano su preminula. Biografi su bili još precizniji, rođen je u kući s brojem sedam, u malom selu koje je imalo ukupno 28 kuća.
Uticaj prote Begovića
Krstio ga je paroh Gavril Vučković u jednoj od najstarijih crkava na Kordunu, Vaznesenja Gospodnjeg, uz koju je bila najstarija škola u tom kraju. Crkvu su ustaše srušile 1942. godine, a gradnja nove je počela još 1988. i dosad nije završena.
U susednom Donjem Budačkom je od 2007. godine Crkva Svetih apostola Petra i Pavla pretvorena u manastir, pa monasi vrše službu i za sadašnjih 20 stanovnika Gornjeg Budačkog.
Na Vladimira je presudno uticao sveštenik Nikola Begović, poznat i danas kao pisac, nacionalno-prosvetni i politički radnik, koji je u osnovnim školama na Kordunu i Baniji i u Gimnaziji u Rakovcu predavao veronauku. Koliko je uticajan bio svedoči i to da su Begovića Krajišnici 1861. godine izabrali za zastupnika u Hrvatskom saboru u Zagrebu, a kasnije je bio slunjski poslanik na narodno-crkvenim saborima u Sremskim Karlovcima. Napisao je knjige “Istorija srpske crkve” i ‘Život i običaji Srba graničara”, a po mnogim tvrđenjima on je i autor, ili jedan od autora “Himne Svetom Savi”.
Prota je uočio Vladimirovu sklonost sticanju znanja i mnoge druge vredne osobine, ali ni on ni Matijevićev otac Petar, poreznik, koji je završio vojnu školu i pre demobilizacije i rada u poreskoj službe bio oficir u Slunjskoj regimenti, nisu imali drugu mogućnost nego da ga upute u “soldačiju”, ali kad je Vladimir imao 17 godina, upisao je Realnu gimnaziju u Rakovcu kod Karlovca, koju je baš u to vreme pohađao i Nikola Tesla. A vreme je bilo i teže nego sva prošla vremena, u svim porama života uočavalo se kako se ukida Vojna Krajina, a ništa se ne čini da se čuvenim ratnicima omogući novi život.
Sa Teslom u gimnaziji
Malo je poznat podatak da su u isto vreme u toj školi učenici bili Matijević i Tesla. Tesla je napisao da je tu školu pohađao od 1870. do 1873. godine. U autobiografiji “Moji izumi” (iz 1919. godine) piše da su demonstracije njegovog profesora fizike izazivale njegov interes za taj “misteriozni fenomen” i naveli da želi “da sazna više o ovoj divnoj sili”. Pogođen malarijom, ubrzo nakon njegovog dolaska u močvarno zarazne karlovačke ravnice, ponekad je ostajao u krevetu i često je uzimao svoje školske knjige i nosio kući da čita i pamti kada nije bio u mogućnosti da pohađa nastavu. Za tri godine Tesla je završio školovanje, koje je trajalo četiri godine, i to sa pohvalama.
Realna gimnazija u Rakovcu se od osnivanja šezdesetih godina 18. veka zvala Oberschule (Velika škola) i celo jedno stoleće bila pod upravom vojnih vlasti. Njeni učenici su učili matematiku, geografiju i istoriju, geometriju i graditeljstvo, poznavanje prirode, fiziku, pevanje, crtanje, kaligrafiju, nauku o gazdinstvu, nauk vere, materinji jezik, nemački jezik i gimnastiku. Njena organizacija, kao i organizacija svih ostalih gimnazija u Austriji, odnosno kasnije Austrougarskoj, bila je regulisana Carskom naredbom od 19. septembra 1849. pod nazivom “Osnovi organizacije gimnazija i realka u cesarevini austrijskoj”. U tadašnjoj Kraljevini Hrvatskoj i Slavoniji, postojale su gimnazije i realne gimnazije (niža škola).
Matijević i Tesla nisu bili iz najsiromašnijih porodica kakvih je tada bilo mnogo, obojica su bili iz donje srednje klase, odnosno iz relativno bolje stojećih krajiških porodičnih zadruga, Matijević iz vojničke porodice, Tesla iz svešteničke. Ta dvojica rakovačkih gimnazijalaca su uspela da ostvare mladićke snove, odnosno viziju, Tesla pronalazačku, a Matijević zaveštanje da treba nešto učiniti da se iz redova siromašnih i obespravljenih Srba formira srpska srednja klasa, odnosno srednji sloj društva, bez kojeg u tom vremenu nije bio moguć napredak.
O gimnazijskim danima, osim da je bio naročito dobar iz matematike i poznavanja nemačkog jezika, ništa više nije zapisao. “Kad sam realku svršio, upoznao sam se sa nekim Čehom, graničarskim auditorom Borufkom. On mi je govorio, da se svakako posvetim trgovačkom staležu, jer da sam živ, očit, itd, jednom reči stvoren trgovac – bio sam naročito dobar matematičar i još bolji u nemačkom jeziku, a brbljav, razgovoran. I ja odoh u Beč na Hochschole (Visoka trgovačka škola)”.
Vladimir Matijević se po završetku školovanja zapošljava u trgovačkoj radnji Rajner u Karlovcu i ubrzo se preseljava u Zagreb, gde je bio pomoćnik u trgovačkoj kući Saher, i nedugo zatim zastupnik i trgovački putnik u najvećoj zagrebačkoj trgovini Konšak. Već do 1914. godine i izbijanja Prvog svetskog rata mogao je da se pohvali kako je ličnim zaslugama u Privredniku smestio oko 250 srpske dece u zanatske i trgovačke radnje, na šegrtovanje.
Snaga Vojne krajine
Vojna granica Austrijske monarhije, odnosno Vojna krajina, formirana je u drugoj polovini 16. veka u pograničnim krajevima radi odbrane njenih granica od Turaka, a od 1630. godine bila je izdvojena iz sastava Hrvatske, kao poseban entitet. Ona je sve do 1881. godine obezbeđivala značajan kontingent ljudstva mnogo jeftinijeg od linijskih trupa, koji je znatno osnažio vojnu moć Austrijske carevine. Vojna krajina je imala i zadatak da sprečava unošenje zaraznih bolesti, upade razbojničkih četa, krijumčarenje robe iz Turske, kao i da onemogući dezerterstvo i iseljavanje preko kordonske linije na tursku teritoriju.
Odlazak u Beograd
Od 1897. godine društvo Privrednik je imalo sedište u Zagrebu, gde je često bilo meta napada i kad se to više nije moglo izdržati, Vladimir Matijević preselio se 1923. godine u Beograd, pa je društvo još snažnije delovalo na područjima cele Kraljevine SHS.
