Ne prođe ni mesec dana a da Esad Džudžević, od prekjuče Džudžo, ne okupira udarne termine u TV emisijama i osvane na naslovnim stranama dnevnih novina u Srbiji. Tako je od 1989. godine kada se u njegovom rodnom Tutinu prvi put čulo za ovog tada nezaposlenog sociologa (diplomirao na Filozofskom fakultetu u Beogradu), pa sve do danas. Poslednji medijski udar Džudžo je napravio pre tri dana objavljivanjem da je iz svog prezimena Džudžević konačno izbrisao nametnuti i prosrpski dodatak "vić".
Esad Džudžević je rođen 1958. godine u selu Mitrova kod Tutina, njegov deda na Pešter, kako tvrdi, doselio se iz Hercegovine s prezimenom Džudžo, i njegov otac Šaban rođen je 1905. godine sa ovim prezimenom. Osim Esada, Šaban Džudžo-Džudžević i njegova supruga Hankija, rođena Gusinac, imali su još petoro dece, a živeli su uglavnom od poljoprivrede. Osnovnu školu i gimnaziju Esad je završio je u Tutinu, drugovi iz generacije kažu da je bio prosečan đak i da je u dramskoj sekciji najviše voleo da glumi Vuka Karadžića koga sada želi da protera iz sandžačkih škola. Kao omladinac godinama je voleo i da popije, a što je batalio otkad je postao viđeniji musliman i vernik.
Dok su u predvečerje rata na Kosovu u Trepči štrajkovali albanski rudari, Džudžo je u Tutinu, zajedno sa svojim višegodišnjim saborcem Šemsudinom Kučevićem, sada predsednikom ove opštine, štrajkovao glađu tražeći posao i bolji tretman mladih. Bio je to prvi štrajk glađu u Sandžaku od 1945. godine. Njegove slike obišle su tada Srbiju i svet, Džudžo je odmah potom osnovao i Udruženje nezaposlenih Tutinaca, a tadašnji komunistički čelnici, da bi utišali nezadovoljstvo mladih, vrlo brzo su ga promovisali u dopisnika Radio Novog Pazara iz Tutina.
Iz svojih novinarskih dana Džudžo će ostati upamćen kao dobar komunistički omladinac i zagovornik bratstva i jedinstva. Znao je da oplete i po Sulejmanu Ugljaninu, koji će mu potom vrlo brzo postati šef u tek formiranoj SDA Sandžaka.
Kako je mladi Džudžo za nepunu godinu dana od pomirljivog Titovog omladinca postao fan Sulejmana Ugljanina, koga je tadašnji režim smatrao tvrdim nacionalistom i remetilačkim faktorom u Sandžaku, niko u Tutinu tačno ne zna. Veruje se da je presudila porodična prošlost jer Džudževići tokom Drugog svetskog rata nisu bili na strani komunista. Tek mnogo godina kasnije kada je kao predsednik Bošnjačkog nacionalnog veća rehabilitovao više "znamenitih Bošnjaka", od kojih su neki, po zvaničnoj istoriji, bili saradnici okupatora i kada je u centru Novog Pazara postavio spomen-ploču Aćif-efendiji, kockice su se složile. Ipak, on svojim izjavama nikada nije uvredio, niti uznemirio lokalne Srbe koji ga, za razliku od nekih drugih bošnjačkih političara i verskih vođa, ne smatraju ekstremistom.
Bio je više godina poslanik u Skupštini Srbije, a 2008. godine izabran je i za potpredsednika Skupštine. Pre nego što je postao predsednik BNV-a radio je kao glavni urednik "Sandžačkih novina", osnivač je kulturnog društva Bošnjaka "Preporod" i Centra za bošnjačke studije, bio je predsednik IO SO Tutin i direktor Nacionalne biblioteke Sandžaka "Vehbija Hodžić".
Osim promenom prezimena i naziva škola u Sandžaku, Džudžo je trenutno okupiran izborima za novi saziv BNV. U oktobru će ponovo morati na crtu muftiji Muameru Zukorliću, ljudima Rasima Ljajića, možda i svom dugogodišnjem šefu Sulejmanu Ugljaninu. Dosad se izborio da bosanski jezik postane zvanični jezik u Srbiji i da uđe u sandžačke škole, cilj mu je da najveće škole u Novom Pazaru, Sjenici, Tutinu i Prijepolju ponesu imena znamenitih Bošnjaka, pošto je na listi i Aćif-efendija, ko zna…
Sa Džudžom se nikada ne zna, kad ponestane medijske pažnje, on lansira neku "bombu" koja ga danima drži u medijskoj žiži. Mnogi se sećaju koliko su se samo mediji bavili bušenjem guma na njegovom "audiju" u Beogradu.
Politika mu je donela solidan imetak, ima veliku vilu u rodnom selu i još štošta, ali još je neženja.
