U obrazloženju optužnice za prvooptuženog Dejana Petrovića piše da je 22. juna 1948, “pošto se prethodno dogovorio sa nekim Krajišnikom i njegovom ženom da se ilegalno prebace preko granice u inostranstvo, angažujući za prebacivanje preko granice jednog Slovenca, otišao sa pomenutim Krajišnikom i njegovom ženom preko Šentilja u Divaču, a odatle pešice prema granici, ali je istog dana oko pola noći zaustavljen u pograničnoj šumi od strane pogranične straže i hapšenjem onemogućen u ostvarivanju svoje namere, dakle, što je pokušao da bez pasoša, protivno postojećim zakonskim propisima, pređe državnu granicu i prebaci se u inostranstvo, čime je napravio krivično delo pokušaja ilegalnog prelaza granice, kažnjivo po opštim zakonima” te da je znao “da njegova sestra Aleksandra Petrović priprema, i na koji način, ilegalno bekstvo preko granice u inostranstvo, jer mu je to ona sama priznala neposredno pred odlazak, davši mu tom prilikom 20.000 dinara, pa to nije prijavio organima narodne vlasti… čime je počinio krivično delo neprijave priprema za izvršenje jednog drskog krivičnog dela, kažnjivog po opštim propisima Krivičnog zakonika.”
Saslušanje svedoka
I Slavku, Vladetu i Olgu Tomović optužnica tereti da su znali da Spomenka priprema ilegalno bekstvo u inostranstvo “pošto im je uoči dana polaska pokazala kupljenu avionsku kartu za Sarajevo, a na dan polaska im rekla da će zajedno sa Aleksandrom Petrović i nekim Paškovim, uz pomoć i u dogovoru sa posadom aviona (naglasio B. S), izvršiti preletanje granice i spustiti se u Italiju” odnosno da su znali “za izvršenja jednog krivičnog dela uperenog protiv interesa naroda i države, pa to nisu prijavili organima narodne vlasti…”
Predlažući saslušanje određenih svedoka i izvođenje drugih dokaza tužilac ponavlja da su optuženi, “inače izraziti neprijatelji nove Jugoslavije i njenog društvenog i državnog uređenja (naglasio B. S), znali da su se Petrović Aleksandra i Tomović Spomenka, pripremale da na ilegalan i banditski način izvrše prinudno preletanje granice putničkim avionom Beograd-Sarajevo i spuste u Italiju, u koju je svrhu postojao dogovor između njih dve i nekog Paškova, s jedne strane, i radio-telegrafiste aviona Šporera (naglasio B. S), da Paškov i Šporer s oružjem u ruci savladaju posadu aviona i prisile je na nasilno preletanje granice i sletanje u Italiji. Optuženi su to pogotovu znali, jer su Aleksandra Petrović i Spomenka Tomović pokušavale da putem pasoša odu u inostranstvo, pa kad im to nije uspelo, onda su – o čemu su optuženi bili upoznati – tražile načine i mogućnosti za ilegalno bekstvo u inostranstvo.”
Sumorni akt
I drugi sudski dokument nešto novijeg datuma, koji je takođe sačuvao Vladeta Tomović, u potpunosti potvrđuje šta je Spomenkina porodica, naročito majka, pretrpela i kroz kakav je pakao prošla nakon njenog do tada nečuvenog bekstva u Italiju.
Naime, Sekretarijat za unutrašnje poslove Narodnog odbora grada Beograda je 24. aprila 1959. godine, rešenjem br. 02/5 – 13341/3 – 59, izbrisao ime Slavke Tomović iz kaznene evidencije, odnosno nakon gotovo jedanaest godina je proglasio slobodnim građaninom. U tom sumornom aktu doslovce piše:
“Po slučaju osude K br. 672/48 od 10. 10. 1948. god. izrečene presudom Okružnog suda u Beogradu protiv TOMOVIĆ SLAVKE, kćeri Vićentija i Perside, po zanimanju domaćice iz Beograda, rođene 22. 5. 1895. god. u T. Užicu, srez isti, N. R. Srbija, a nakon provedenog postupka, utvrđuje se ovim R E Š E Nj E M da je nastupila zakonska rehabilitacija (brisanje osude) po članu 88 st. 2, tač. 3 Krivičnog zakonika, pa se prema tome određuje njeno brisanje u kaznenoj evidenciji.”
Zatvori
– Moja majka i sestra su svoje zatvorske kazne izdržale u Zabeli kod Požarevca. Do poslednjeg dana – Slavka dve godine, a Lola godinu – sećao se tih mučeničkih dana Vladeta Tomović. – Jedno vreme, po izricanju presude, i ja sam bio u Zabeli i to u zloglasnom petom paviljonu rezervisanom za najveće kriminalce i najteža krivična dela. Uz to, bio sam, kako mi se čini, jedini zatvorenik kojem niko, čak i da je ko hteo, nije mogao doneti paket, pa sam uz svu ostalu muku, godinu i po bukvalno gladovao. Za to vreme sam, inače, obio pragove više zatvora i kazniona: pored Zabele i Ade Ciganlije, osetio sam i ambijent Centralnog zatvora u Beogradu, Bele Crkve, Stare Gradiške, Gređana, Novog Beograda – godinu i po, do poslednjeg sata!
Petrovići
Prvooptuženi u ovom sudskom postupku, Danilo Petrović, brat Aleksandre Petrović, koja je učestvovala u otmici aviona, osuđen je na tri godine jer je uhvaćen na granici u Sloveniji pri pokušaju da ilegalno pređe državnu među, a uz to mu je prišiveno da je znao za sestrin plan i nije je prijavio policiji. Ni o njemu ni o njegovoj sestri, međutim, nisam uspeo ništa više da saznam. Opširniju priču o njima, ko su, kad su se i kako upoznali sa Spomenkom Tomović, kako se Spomenka sprijateljila sa Aleksandrom dotle da je mogla i smela da joj poveri tako veliku i opasnu tajnu – da se priprema za bekstvo preko granice po bilo koju cenu, šta je sa njima kasnije bilo, kakav je bio i gde se dogodio njihov životni epilog – o svemu tome ništa nisam doznao ni iz kazivanja Spomenkinog brata Vladete i sestre Olge – Lole jer je ta priča izbledela i u njihovim sećanjima, mada se čini da o tome nikad nisu mnogo ni znali.
