Kad Hitleru nije pošlo za rukom da se domogne Ikone Bogorodice Filermoske, čestice Časnog krsta i desne ruke svetog Jovana Krstitelja, u priči Sonje Drobac se pojavljuje drugi, ne manje moćni i navodno ne manje opasni i uporni interesent za ovo neprocenjivo
hrišćansko duhovno blago.
Staljinova “pohlepa”
Ni on nije pitao za cenu, samo da se dokopa tih svetih insignija, koje se vezuju
za početke hrišćanstva i pridaju im se natprirodna značenja i moći.
Reč je o Josifu Visarionoviču Staljinu, zvanom Džugašvili, koji je po “doma-
štanoj istoriji” Sonje Drobac 1948. godine upravo zbog tog blaga zaratio sa
Josipom Brozom Titom i okrenuo leđa Jugoslaviji, jednom od svojih najznačajnijih i najodanijih saveznika.
Zbog te tri hrišćanske svetinje, ispada po priči Sonje Drobac, na Vidovdan, 28. juna 1948. godine obznanjena je poznata Rezolucija Informbiroa, praktično objavljen rat istočnoevropskih država okupljenih oko Sovjetskog Saveza Jugoslaviji, odnosno započela
njena stravična osmogodišnja blokada, nastao pakao zvani Goli otok i drugi užasni kazamati širom Jugoslavije, kroz koje su prošle desetine hiljada onih koji su zbog izgovorene ili neizgovorene reči, većina ni krivi ni dužni, uglavnom po sistemu
dva bez duše treći bez glave, proglašavani za neprijatelje države i naroda i – posebno
kad su u pitanju bili Crnogorci i Srbi – svoju iskonsku qubav prema “majčici Rusiji” godinama okajavali u tamničkim mukama.
Državni projekat
Da autorka na vidnom mestu, i na prvoj i na poslednjoj stranici ne naglašava da je njena knjiga “štampana uz podršku Ministarstva kulture” (ne vidi se, iako bi moralo, koji su je to književno-istorijski autoriteti preporučili), da joj državna televizija u udarnom terminu nije dala neuobičajeno veliki prostor i zdušno reklamirala knjigu – da to, dakle, u krajnjem nije državni projekat, verovatno bih i ja odmahnuo rukom i samo se posmehnuo “postmodernističkim” vratolomijama Sonje Drobac, nastalim, možda, pod uticajem Reksa Stauta, jednog od najboljih i najpoznatijih američkih pisaca detektivskih priča i romana, koji se u njenoj knjizi pojavljuje kao ponajbolji prijatelj i inspirator njene junakinje,
novinarke Ane. Uvideo sam, međutim, da nemam pravo da oćutim ovo “domaštavanje” nepobitnih istorijskih istina. Ni kao novinar – istraživač koji se četvrt veka bavio tajnama ostroškog blaga i sudbinom ove tri hrišćanske svetinje i o tome 2008. godine objavio opširnu knjigu štampanu u tiražu od 20.000 primeraka. Ni kao autor koji se tada našao i na optuženičkoj klupi i zato što sam očigledno dirnuo u osinjak i obelodanio veliku i sramotnu krađu i skrnavljenje ovih svetinja počinjeno pod krovom crnogorske policije, sve do Vrhovnog suda Crne Gore morao da branim i uspešno odbranim tu žalosnu istinu. Konačno,
na to nemam pravo ni kao čovek, koji je svojevremenio podneo i krivičnu prijavu protiv “NN” počinioca te krađe, bez obzira na to što ni do danas nije bilo nikakve reakcije nadležnih organa.
Jeftin senzacionalizam
Svačija stvaralačka sloboda je zagarantovana, ali je isto tako, po mom uverenju, neupitna i obaveza svakog stvaraoca, a pisca posebno, da se, ukoliko piše o autentičnnim događajima i spominje imena aktera, mora držati istine, odnosno onoga što je nepobitno, ili, ukoliko odstupa od toga, ponuditi neoborive dokaze, nesporne izvore na kojima temelji “svoju istinu”. Jer, u suprotnom uplovljava u vode jeftinog senzacionalizma, trivijalnosti i besmisla. Ta obaveza, koju je autorka knjige “Odive” zanemarila i postaje problematična i sa moralnog stanovišta, jer niko od pomenutih odavno nije među živima.
