Uloga Perhana u filmu “Dom za vešanje” iz 1988. godine obeležila je život glumca Davora Dujmovića. Nažalost, ubrzo je počela i njegova borba sa zavisnošću od heroina.
Dujmović nije imao ni 18 godina kada se proslavio na teritoriji cele bivše Jugoslavije. Pet godina kasnije proglašen je za najboljeg glumca u Evropi.
Dok je pohađao nižu muzičku školu, često je svraćao kod svog oca, koji je radio na pijaci Markale u Sarajevu, gde se desio strašan masakr kasnije, tokom rata u Bosni. U obližnjem restoranu, gde je svraćao na sok, zapazili su ga Emir Kustirica i njegov asistent. Oni su pitali Davorovog oca može li da učestvuje u audiciji za film “Otac na službenom putu”. Ispostavilo se da je Davor savršen za ulogu koju su mu namenili.
Posle “Oca na službenom putu”, Davor je odlučio da upiše filmsku akademiju, ali mu to nije pošlo za rukom. Ipak, sa nepunih 18, dobio je glavnu ulogu u Kusturičinom “Domu za vešanje”, zahvaljujući kojem je doživeo neslućenu popularnost i proglašen za jednog od najboljih glumaca u Evropi. Poredili su ga sa slavnim Dastinom Hofmanom.
Nažalost, upravo u tom periodu, došao je u kontakt sa heroinom i počela je njegova duga borba sa zavisnošću. Nekoliko puta je pokušavao da se leči, ali nije bilo uspeha.
Ostaje upamćena njegova izjava o dejstvu heroina.
– Ono što donosi heroin ne bih poželeo ni najgorem neprijatelju. U početku je bilo “ja sam mal’, pa sam radoznal’”, ali radoznalost se u ovom slučaju plaća zavisnošću – izjavio je tada glumac.
Zbog rata u Sarajevu, otišao je u Beograd, kod rođaka, a tada je uspeo da ostvari i ulogu u “Top listi nadrealista”, kao i u još jednom Kusturičinom filmu, “Andergraund”. Kasnije je otišao u Sloveniju kod devojke i 31. maja 1999. godine izvršio samoubistvo vešanjem u Novom Mestu. Imao je samo 30 godina kada je sebi oduzeo život.
Davor Dujmović ostaće upamćen kao vanserijski talenat, a njegove uloge su već sada postale kulte i neka vrsta filmskog evergrina, koje će gledati generacije i generacije koje dolaze.
