Zebald, rođen u bavarskom selu na kraju rata, kome je otac bio oficir Vermahta, a on je posle završenih stidija književnosti napustio Nemačku i nastanio se u Velikoj Britaniji, relativno kasno je počeo da objavljuje prozu, pošto se u mladost posvetio građenju akademske karijere.
Već 1967. postao predavač nemačke literature na Univerzitetu u Mančesteru a docnije je postao redovni profesor na Univerzitetu Istočne Anglije.
Osnovao je i bio direktor prvog britanskog Centra za prevođenje 1989. Pored tri knjige pesama objavio je četiri prozna dela koja je nerado nazivao romanima, osim poslednjeg, "Austerlica", i od 1996. se prevode na engleski što im je donelo univerzalnu slavu.
U Nemačkoj je ovenčan mnogobrojnim književnim nagradama i važio je za jednog od najozbiljnijih kandidata za Nobelovu nagradu što je potvrdio bivši sekretar Švedske akademije Horatius Engdal u jednom intervjuu objavljenom pre dve godine u kome je izrazio žaljenje što je Zebald tako rano umro.
Spomenka Krajčević je skrenula pažnju na izuzetnu slojevitost Zebaldove proze koja se bitno temelji na njegovoj biografiji kao Nemca, spremnog da se suoči sa holokaustom, krivicom, potrebom da se distancira od zavičaja, da se opredeli za večito lutanje kao i njegovi junaci koje prati osećaj iskorenjenosti.
Zebald je sebe nazivao detetom fašizma i zato nije želeo da koristi svoje puno ime (Vinfred Georg Maksimilijan) već samo inicijale, objasnila je Krajčevićeva autorovo ime na koricama knjige na kojoj je autorova fotografija iz detinjstva, što još više potencira njegovu bliskost sa glavnim likom Žakom Austerlicem koji je, po mnogim elementima, njegov alter ego.
Prema rečima kritičara nemačkog časopisa "Literaturen" Hajnriha Detelinga, "pripovedačka umetnost V.G. Zebalda već dugo je jedinstvena pojava u savremenoj nemačkoj književnosti".
"U ovoj pripovesti, čija je forma toliko dovršena da uznemirava, ta je umetnost dostigla svojevrsno savršenstvo", ocenio je Deteling.
