Nema razloga da sumnjamo da je ovo matronimičko prezime od ženskog ličnog imena Naranča, Neranča ili Nerandža, na koja se nailazi u središnjim i istočnijim krajevima. Danas je to ime – koje Vuk Karadžić u prvom izdanju svog "Srpskog rječnika", 1818, beleži kao Neranča i Nerandža – vrlo retko.
Prezime je, prema tome, moglo nastajati u krajevima gde se koristio taj vukovski oblik imena ove voćke, a to su, osim njegovog rodnog Jadra, i druge oblasti istočno-hercegovačkog govora, od jugozapadne Boke do Šumadije.
U Boki, u hercegnovsko-risanskom kraju i u Igalu postoji prezime Narančić, kao što u Gruži i šumadijskoj Kolubari, ali i u Pounju, ima Nerandžića, Narančića i Nerandžića. Među građanima prvih srpskih varošica spominje se izvesni Pavle Nerandžić, iz Sereza, u kojem je – kao velikoj luci i trgovinskom centru – bilo i mnogo naših ljudi, pogotovo iz Hercegovine i Boke.
Problem su, doduše, različite krsne slave koje mogu, ali i ne moraju, da znače različito poreklo. U Trebinju i okolnim Brdima nailazimo na Narančiće, pravoslavne porodice sa slavom Aranđelovdan, za koje se kaže da su vrlo stara porodica čiji su uljanici i pčele stari više od četiri veka. U Grbešima ih uvek ima po dve do četiri kuće, jer se raseljavaju čim se uveća njihov broj.
Od njih su Narančići kojih i danas ima u Nikšiću, nekadašnjoj Staroj Hercegovini, Han Pijesku u Bosni, Gospiću u Lici, Kleku i Vršcu u Vojvodini, kao i u Argentini i SAD, u Čikagu i Kaliforniji. Prema kazivanju Boža Narančića iz Trebinja svi su oni slavili prvobitno Aranđelovdan.
