Prema novim istraživanjima, mrtvi naizgled ne počivaju uvek, bukvalno u miru …
Više od godinu dana nakon smrti leševi se “značajno” kreću naokolo, a ovaj nalaz mogao bi biti važan za forenzičke istrage.
Istraživači u australijskom Istraživačkom centru za raspadanje raspada – koji je u narodu poznat kao “farma tela” (izraz koji neki naučnici smatraju nepoštenim) došli su do zapanjujućeg otkrića nakon što su koristili kamere sa vremenskim razmakom za snimanje leševa koji se raspadaju.
Već 17 meseci kamera u Australijskom zavodu za tafonomska eksperimentalna istraživanja (NAKON) snima dnevne slike leša svakih 30 minuta tokom dnevnog vremena. Na osnovu tih snimaka su došli do saznanja da se leš tokom čitavog trajanja i dalje kretao.
– Ono što smo otkrili je da su se ruke značajno kretale, tako da su ruke koje su počele pored tela završile sa strane tela – rekla je za Australijsku radiodifuznu korporaciju, Alison Vilson sa Univerziteta Centralni Kueensland.
Poneki posmrtni pokret se očekivao u vrlo ranim fazama raspadanja, ali činjenica da je to trajalo tokom čitavog trajanja filma bilo je potpuno iznenađenje.
– Mislimo da se pokreti odnose na proces raspadanja, jer se telo mumificira, a ligamenti isušuju – rekla je i dodala da bi ovo saznanje moglo da bude značajno u neobjašnjivim istragama smrti.
Tačnije, to bi moglo da promeni način na koji naučnici analiziraju i tumače scene zločina, posebno kada su ljudski ostaci neko vreme otkriveni. Do sada su pomeranje tela tumačili kao da ih je neko premestio.
Budući da ovo istraživanje obeležava prva upotreba vremenske kamere za proučavanje raspadanja čoveka, ovo je ujedno i prvi dokaz da pretpostavka o položaju tela u smrti možda nije tačna.
Dokument koji opisuje otkriće da su leševi prilično živahniji nego što se očekivalo, tek treba da bude objavljen, ali to sledi iz prethodnog rada, objavljenog u jednom stranom naučnom časopisu.
Vilson i njene kolege koristili su vremensku opciju kako bi pratili raspad leša šest meseci. Rezultirajuće slike su upoređene sa sistemom raspodele tačaka za nivoe razgradnje po telu kako bi se odredio interval nakon posmrtne smrti, tačnije koliko je osoba bila mrtva.
Sistem bodova uredno je odgovarao vremenskim kašnjenjima fotografija, dodajući validnost sistemu kao forenzičkog alata. Pored toga, rezultati tima potvrdili su korisnost vremenskih karata u forenzičkim istraživanjima.
Na osnovu ovih nalaza, čini se da ako se prouči dovoljno leševa sa dugoročnim vremenskim intervalima da bi se stvorili statistički podaci o preokretanom kretanju, to bi znanje moglo da se ikoristi za analizu mesta zločina u budućnosti s većom tačnošću.
Takva baza podataka pružila bi informacije o načinima na koji će se ljudi verovatno kretati, što bi zauzvrat moglo omogućiti forenzičarima da rekonstruišu položaj u kojem se telo nalazilo u trenutku smrti. Zauzvrat, to bi moglo pomoći da se shvati šta se dogodilo.
– Mapiraćemo mesto zločina, mapiraćemo položaj tela žrtve, kao i sve pronađene fizičke dokaze koji mogu da otkriju uzrok smrti – kazala je Vilson za AFP.
