Vitkovčani su spomenik posvetili svim svojim ratnicima: precima koji su poginulih u turskim i balkanskim ratovima, Soluncima i svima koji su stradali u Prvom svetskom ratu, očevima i braći koji su se borili na različitim stranama u Drugom svetskom ratu, ruskim borcima koji su poginuli na ovim prostorima i svima koji su stradali u sukobima od 1991. do 1999. godine.
Prijatelji Stevan Simović i Milan Gunjić često se nađu kod spomenika da popričaju, ne raspravljajući o krivicama i zaslugama predaka i rođaka koji su se u Drugom svetskom ratu nalazili na različitim stranama.
Među 107 imena urezanih na spomen ploči nalaze se i imena braće Stevana, Milivoja i Milovana Simovića koji su 1942. godine bili mobilisani u četnike.
Odmah do njih upisana su imena Gunjića, jednog koji je kao partizan poginuo 1945. godine u Bosni, i drugog koga su Nemci streljali u Kraljevu.
Stevan i Milan objašnjavaju da je u ta ratna vremena svaka vojska koja prođe selom jednostavno mobilisala mladiće, pa su se često i braća iz istih porodica nalazila na suprotnim stranama.
Radmilo Milošević pokazuje na ploči urezana imena svog dede Srećka, Solunca iz Prvog svetskog rata i sa neizmernom setom ime sina Srđana koji je poginuo na Kosovu 1999. godine.
Spomenik je podignut isključivo od priloga i dobrovoljnim radom meštana. Tu su sjedinjene generacije ratnika iz različitih perioda srpske istorije, ali i na jednostavan način pomirene strasti i prekinute rasprave o krivicama i zaslugama onih koji su, kako u Vitkovcu tvrde, ponajmanje svojom voljom bili na suprotnim stranama u istom ratu.
