Od 14. veka oblast je deo Kraljevine Bosne. Prvi upravitelj grada bio je proslavljeni vojskovođa Vlatko Vuković, a nasledili su ga rođaci iz roda Kosača. Tada je, početkom 15. veka, Ljubinje i dobilo ime.
Živelo se tu dobro od prodaje stoke, kože, voska, meda i pšenice, ali je naročito unosna bila trgovina robljem. "Muškarci su prodavani po devet, a žene po 10 i po perpera.
|
Ćorave kutije U siromašnom Ljubinju najbolje su "uspevale" političke partije, a vodeće su bile Radikalna, Hrvatsko-seljačka, Demokratska i Težačko-zemljoradnička. Kada su se borile za sresku i opštinsku upravu, dolazilo je do žestokih sukoba, i to najviše između srpskih stranaka. Najbezobzirniji su bili radikali, koji su umeli da prebace tuđe kuglice za glasanje u kutije svojih kandidata. U spiskove su upisivali i umrle birače, a brisali imena protivnika. |
Jedan rob je vredeo kao tri vola, a jedna žena kao 260 kilograma jagnjetine ili 490 kilograma pšenice", beleže hronike.
Ljubinje je u doba Turaka bilo sedište za istočnu Hercegovinu, a u vreme Austro-Ugara, bio je siromašan kraj, gde je posla bilo samo kada su se podizale vojne zgrade, gradili putevi i železnica.
U doba Kraljevine Jugoslavije, u ljubinjskom srezu živelo je oko 14.000 seljaka, a u čaršiji svega 1.000 ljudi, gde su čak i zanatlije zarađivale tek toliko da prehrane porodice. Preduzeća gotovo da nije bilo.
Najviše stalnih radnika je upošljavala Duvanska stanica, i to, uglavnom, žene. Od svega 135 zaposlenih u celom srezu, 65 su bili žandarmi i policajci, i 16 učitelja, a ostalo činovnici u opštinskoj i sreskoj upravi.
Škola je bilo malo, i to tamo gde su živeli trgovci i političari, pa je privredni rast Ljubinje doživelo tek posle rata. Putnike u ovaj kraj danas najviše privlače drevne nekropole i stare pravoslavne crkve Gradac, Vlahovići i Mišljen.
Posebna prirodna retkost je zeleni dub, zimzeleni hrast u Bančićima star bar pola milenijuma, i za njega se vezuje legenda o blagoslovu svetog Save, koji je jedno vreme i bio gospodar Huma.
