Prva građanska bolnica u srpskoj prestonici, nazvana Varoška, podignuta je 1865. godine u tadašnjoj Vidinskoj, a današnjoj Ulici Džordža
Vašingtona, i to najviše zaslugom kneza Mihaila Obrenovića. Sagrađena je uglavnom poklonima i novčanim prilozima. Kako projektant nije znao osnove medicine, imala je dosta nedostataka, čak i higijenskih. Ipak, dugo godina je bila srpska najveća i najbolja bolnica. Dolaskom na vlast kneza Mihaila staranje o zdravstvu u Srbiji palo je u tal Vojnom sanitetskom odeljenju Ministarstva unutrašnjih dela. Stigla je i prva generacija srpskih lekara sa Bečkog, Berlinskog i Pariskog univerziteta, a među njima i Sava Petrović, Vladan Đorđević, Laza Lazarević, koji je bio i čuveni književnik.
|
Babice sa diplomom
|
Beograd je u doba sticanja srpske nezavisnosti na Berlinskom kongresu 1878. imao 36 lekara. Tada je ustanovljena pri Varoškoj bolnici i prva javna ambulanta. U njoj je svaki bolesnik, bez obzira na imovinsko stanje, mogao "naći pomoći lekarske". Sirotinja se lečila džabe, a ostali su plaćali dinar po pregledu. Ambulanta je bila otvorena svakog dana od dva do tri popodne. Radila su najmanje dva lekara. Ako bi bolesnik poželeo konzilijum, a imao je pravo da bira lekare u njemu, za svakog bi plaćao još po tri dinara. Na predlog dr Vladana Đorđevića, načelnika Sanitetskog odeljenja, decembra 1879. podnet je Narodnoj skupštini nacrt Zakona o čuvanju zdravlja. Njime je predviđeno da svaka opština u Srbiji mora prirezom izdržavati po jednog lekara na svakih 5.000 stanovnika, a ako opština ima više žitelja, onda mora da izdržava i babicu. Predviđeno je da se beogradska bolnica pretvori u Opštu državnu, i u njoj bi se lečili svi oboleli stanovnici Srbije. Nacrt zakona je predvideo i osnivanje Doma za sumanute u Beogradu, i Sirotinjskog doma u Nišu, kao i škole za babice i za lekarske pomoćnike.
