Ovde je glavna dilema naših čitalaca bila: Da li je porodica uzela, ili joj je dato sadašnje prezime, Kunarac, po nazivu ove planine ili je to novo mesto življenja nazvano po prezimenu onih koji su na njoj našli utočište?
Da odmah saopštimo odgonetku: daleki srodnik našeg čitaoca, naš veliki Vuk Karadžić, u prvom izdanju svog "Srpskog rječnika", 1818. godine, navodi naziv "Kunor (planina)" i jedan stih narodne pesme kao primer: "Ode beže u Kunor planinu!", da bi u drugom izdanju "Rječnika", iz 1852. godine, dodao i drugi oblik tog naziva – "Kunar", ali je zadržao isti stih kao primer. Komentar, naravno, izostavljamo kao izlišan.
Prezime su, dakle, promenili, ali ne i krsno ime. Nastavili su da slave Sv. Georgija, opštu drobnjačku slavu. Iako nas čitalac nije pitao za poreklo Karadžića, navodimo kao zanimljivo (tako se nama čini) sledeće tumačenje Stojana Karadžića u knjizi "Vuk i loza Karadžića" – da su se oni, kao bratstvo (nesumnjivo od vlaško-srpske stočarske grupe koja je tu imala svoj katun), uobličili još u vreme Nemanjića, u 14. veku, u južnoj Srbiji i to ispod planine Karadžiće.
Zato isključujemo da im je prezime nastalo od turske reči "kara" (crn), kao u slučaju Đorđa Petrovića, Karađorđa, niti od "karača" (crmomanjast, ali i srna). Jedino što ovaj autor nije objasnio otkud da planina ima ovo ime koje evidentno nije slovensko.
Familija Kunarac je, inače, imala i preteških, tragičnih, stradanja u skoro svim generacijama, ali to treba pretočiti u dostojan istoriografski rad, a takva sudbina zaslužuje i jedan potresan roman.
