U kontroverznom ispitivanju javnog mnjenja koje je sproveo državni institut u Južnoj Koreji najveći trgovinski partner Kina proglašena za najozbiljniju bezbednosnu pretnju.
Utvrđivanje identiteta jednog naroda često se određuje na štetu drugih. Jer, šta je bolje za ublažavanje neprijateljstva i nerazumevanja između dve suprotstavljene strane u okviru istog naroda nego naći zajedničkog neprijatelja na kojeg se mogu usmeriti gnev i strah?
Tu logiku lepo demonstrira južnokorejski analitički centar pod nazivom “Korejski institut za nacionalno ujedinjenje” (KINU), koji je u sredstvima informisanja u toj dalekoistočnoj zemlji sa 51 milion stanovnika upravo objavio rezultate istraživanja javnog mnjenja o tome koja je država najveća pretnja za Republiku Koreju.
Po toj anketi, sprovedenoj na uzorku od 1.006 ispitanika, ubedljivo prvo mesto zauzela je Narodna Republika Kina. Za taj odgovor opredelilo se čak 72 odsto južnokorejskih građana, učesnika u istraživanju Instituta koji, treba reći, finansira vlada u Seulu.
Daleko iza najmnogoljudnije zemlje sveta, ali sa nemalim brojem glasova, na drugo mesto se plasirao Japan, kojeg za najveću pretnju po bezbednost svoje države smatra 21 odsto južnokorejskih ispitanika.
Sa šest odsto glasova “solidan” rezultat je ostvarila i najveća svetska ekonomija SAD. Za državu koja je glavni i najveći južnokorejski vojno-politički saveznik, koja tu dalekoistočnu zemlju već sedam decenija svojim ljudstvom i tehnikom čuva od komunističke diktature i koja je prolila dosta sopstvene krvi da bi se postarala da komunizam ne zahvati gusto naseljeni jug Korejskog poluostrva, činjenica da se uopšte našla na listi najvećih pretnji mora biti razočaranje.
Četvrto mesto, sa manje od jednog procenta glasova zauzela je Rusija, koja svojim vojnim avionima povremeno testira brzinu reakcije južnokorejskih vazdušnih snaga.
Zatvaranje očiju pred činjenicama?
Da Severna Koreja, koja raspolaže svim, od balističkih projektila, hemijskog oružja, nuklearnih bombi do hipersoničnih raketa, te je u prošlosti u više navrata pokušavala atentate na predsednike Južne Koreje i diverzijom oborila jedan njen putnički avion, nije na listi opcija za koje se može glasati u anketi instituta iz Seula može se učiniti neprirodnim, pa i neverovatnim, ako se zaboravi ime te institucije i ne zna činjenica da je ona u prošlosti već izlazila u medije sa sličnim, kontroverznim ispitivanjima javnog mnjenja.
Tako su pripadnici Korejskog instituta za nacionalno ujedinjenje na forumu koji su organizovali krajem 2019. godine objavili rezultate hipotetične ankete o tome koga bi južnokorejski građani podržali u slučaju ratnog sukoba Severne Koreje i Japana.
Čak 45,5% južnokorejskih ispitanika izjasnilo da bi u toj situaciji navijali za Severnu Koreju a samo 15% za Japan.
S obzirom na etničku pripadnost istom narodu i činjenicu da je celo Korejsko poluostrvo mnogo propatilo pod višedecenijskom okupacijom Zemlje izlazećeg sunca, to nije čudno.
Pogotovo što je upravo u to vreme bio aktuelan problem odštetnog zahteva koji su podneli ostareli građani Južne Koreje za ropski rad u korist japanskih preduzeća tokom Drugog svetskog rata i već dugo, medijski i institucijski, u opticaju bilo pitanje tužbi koje su pred kraj života podnele korejske žene eksploatisane u japanskim vojnim bordelima.
Takođe, Južna Koreja i Japan imaju i teritorijalni spor u vezi sa ostrvom Tokdo, koje kontroliše Seul a na koje polaže pravo i Tokio, koji ga naziva Takešima.
Neobično je to što je južnokorejski institut, koji direktno podupire država, za subjekat na koji se odnosi hipotetički scenario s potencijalno negativnim ishodom nediplomatski izabrao ostrvsku carevinu koja je, zvanično, južnokorejski politički i vojni saveznik u odnosu na komunističke države regiona i Rusiju.
Kao što je u svojoj najnovijoj anketi objavljenoj u listu Koreja herald za državnog neprijatelja broj jedan proglasio Peking, zatvorivši oči pred prošlim sukobima sa Severom i činjenicom da su gas-maske raspoređene u stanicama metroa u Seulu ne zbog rastuće vojne i ekonomske moći Kine, već zbog stalne pretnje sa granice duž 38. paralele, južnokorejski institut je tako i 2019. za treću stranu na kojoj će se jačati međukorejsko jedinstvo izabrao Japan.
“Slepilo” koje ima logiku
To svesno “slepilo”, odnosno, očigledna pristrasnost, zapravo ima neku svoju logiku. Naime, KINU je osnovan u novembru 1990. i počeo sa radom naredne godine, u sklopu južnokorejskog Ministarstva za ujedinjenje, u vreme kada se na Korejskom poluostrvu nakon rušenja Berlinskog zida i ujedinjena Nemačke javila pomisao da bi topljenje ideoloških blokovskih podela u Evropi moglo da se odrazi i na istočnu Aziju, te omogući zajednički život narodu podeljenom u krvavom ratu između kapitalizma i komunizma početkom pedesetih godina prošlog veka.
Proklamovani cilj Instituta je da doprinese formulaciji politike za ujedinjenje u Južnoj Koreji, te ponovnoj izgradnji zajedničke nacionalne svesti naroda podeljenog duž 38. paralele kroz istraživanje i analizu političkih i društvenih fenomena koji se odnose na pitanja relevantna za ujedinjenje.
Neka od skorijih istraživanja koje je preduzeo KINU su intervjui s prebezima iz Severne Koreje ili studija efikasnosti letaka koje nad teritorijom komunističkog suseda izbacuju razna južnokorejska udruženja, uz redovne analize plenarnih sednica i kongresa severnokorejske Radničke partije, te ekonomske situacije u komunističkoj državi izolovanoj od međunarodne zajednice.
Ta snažna želja da se 75 miliona Korejaca ponovu nađe pod zajedničkim krovom, čini se, kriva je za subjektivni i sugestivni način na koji stručnjaci južnokorejskog instituta postavljaju pitanja svojim ispitanicima o stranim državama i onda ih objavljuju, nastojeći da među svojim sugrađanima probude simpatije za komunistički sever.
Duga senka velikog suseda
Njihovo istraživanje javnog mnjenja, iako dizajnirano s vidnom političkom namerom, međutim, nije sasvim bez osnova, jer Kina plaši prosečne južnokorejske građane svojom divovskom veličinom, ogromnom populacijom i ekonomskom i vojnom snagom.
Oni znaju da su korejske kraljevine vekovima bile kineski vazali, te da je najmnogoljudnija zemlja sveta u užasni Korejski rat, u kojem je život izgubilo najmanje milion i po ljudi, ulila blizu tri miliona sopstvenih vojnika, od kojih je, smatra se, preko 180.000 izginulo u nastojanju da odbrani komunizam od međunarodnih snaga predvođenih Amerikom.
Južnokorejci su takođe svesni da, mada Peking poslednjih godina nema previše ljubavi prema režimu u Pjongjangu zbog njegovog agresivnog rada na razvoju nuklearnog oružja, on ipak čuva leđa Severnoj Koreji, koja mu je potrebna kao tampon država koja drži trupe SAD i njenih saveznika na odstojanju od kineske kopnene granice.
U novije vreme na imidž Kine u Južnoj Koreji uticao je i bojkot južnokorejskih proizvoda i usluga, koji je u drugoj najvećoj ekonomiji sveta sproveden u 2017. u nastojanju da se izvrši pritisak na vladu u Seulu da onemogući postavljanje na svojoj teritoriji američkih protivraketnih sistema “THAAD”, koji u svom sastavu poseduju radare koji “vide” duboko u Kinu.
Manjinsko viđenje po kojem SAD predstavljaju najveću pretnja po bezbednost Južne Koreje je izraz shvatanja da je prisustvo američkih trupa u Južnoj Koreji ono što je podstaklo naoružavanje Severa nuklearnim bombama. Njega podupire nezadovoljstvo incidentima koje su počinili američki vojnici, kao što su saobraćajne nesreće i silovanja.
