Smatran jednim od najboljih generala antike, u istoriji je ostao upamćen po pobedama za koje je morao da plati visoku cenu.
Poreklom iz Epira, sin epirskog kralja Eakida imao je ambiciju da postane najmoćniji vladar u helenskom svetu. Ali, kako je rođen 319. godine p.n.e., Pir je od ranog detinjstva bio okružen borbama za prevlast, ratovima i nasiljem. Oca na prestolu je nasledio kad je imao 13 godina, ali je ubrzo proteran i nakon toga se pridružuje vojsci Antigona I i njegovog sina Demetrija I Poliorketa u borbi između dijadoha.
Nakon bitke kod Ipsosa iz 301. godine p.n.e. i poraza, Pir je otišao na dvor egipatskog faraona Ptolomeja I Sotera. Tu je zadobio monarhovo poverenje i zaštitu, pa je ubrzo prikupio potrebnu vojnu silu da podstakne ustanak protiv Neoptolemusa II u Epiru, tiranina kog su njegovi podanici mrzeli. Iako su u početku postigli dogovor da dele presto, strah ga je naterao da pogubi rivala.
294. godine p.n.e., Pir je predstavljao pretnju za Demetrije I Poliorket koji je smatrao da je upravo on njegov najslabiji protivnik sa kojim treba da se obračuna na putu ka makedonskom prestolu. Ubrzo ga je napao, ali u trenutku kada su se vojske susrele – mnogi Demetrijevi vojnici počeli su da prelaze na stranu Pira, privučeni njegovom reputacijom hrabrog generala i harizmatičnog i ljubaznog monarha kako su tvrdili antički izvori.
Iako je Pir tada proglašen za kralja Makedonije, ubrzo je proteran od strane Lizimaha. I ovde dolazimo do ključnog momenta.
Poziv za pomoć stiže sa juga Italije
Nemajući kud i nakon poziva u pomoć od strane stanovnika grčkog grada u južnoj Italiji po imenu Taranto, da im se pridruži u borbi protiv Rima – Pir prelazi Jadran i ubrzo po dolasku u blizini grada Herakleje 280. godine p.n.e., započinje napad na čelu konjice. Borba je bila krvava, a obe vojske su bile izjednačene, naizmenično su napredovale, ali se i povlačile. Stoga je Pir posegao za borbenim slonovima.
Pogled na ove monstruozne životinje ulio je strah u rimske konje, koji su prestali da reaguju na komande jahača. Osim toga, nezaustavljivo napredovanje slonova uništilo je pešadijske formacije, ali Pir je izvojevao pobedu po visokoj ceni. Tom prilikom je izgubio veliki broj vojnika.
Кao pobednik, Pir je diktirao Rimljanima uslove za predaju koji bi garantovali nezavisnost grčkih gradova, ali je senator Apije Klaudije Cek pozvao svoje sugrađane da ih odbace. Кao odgovor, usledio je još jedan napad protiv Rima u bici kod Askuluma naredne godine. Pir je odneo još jednu pobedu, ali i ovaj put je pretrpeo ogromne gubitke po pitanju ljudstva.
Tom prilikom sam je izjavio: “Još jedna ovakva pobeda i vratiću se u Epir bez ijednog vojnika.”
Iako ovo nije bio kraj Pirovih pohoda, on je na kraju pretrpeo poraz od Rimljana i bio je primoran da se vrati u Epir. U upotrebu je tokom vremena ušao izraz “Pirova pobeda”, koji se odnosi na pobedu za koju je morala da se plati visoka cena, što je na kraju donelo više štete nego koristi.
