Pobednik tradicionalnog, sedmog po redu, planinarskog uspona na Durmitor je Jakov Đajić, član planinarskog kluba Visokogorac iz Podgorice, koji se prvi popeo na Prutaš, jedan od najlepših i najatraktivnijih durmitorskih visova, na kotu 2.393 metra.
Ova vest verovatno ne bi privukla posebnu pažnju jer se ne radi ni o najvišem, ni o za uspon najtežem vrhu Durmitora, da u pitanju nije sedmomesečna beba koja je na Prutaš dospela u specijalnom planinarskom rancu na plećima oca Aleksandra, poznatog crnogorskog planinara, i u pratnji njegove majke Marije.
Za Aleksandra Đajića iz Podgorice, četrdesetogodišnjeg poslovođu u firmi koja se bavi instaliranjem rashladnih i termičkih uređaja, rodom iz Hercegovine, znaju gotovo svi veći i poznatiji planinski vrhunci u Crnoj Gori i diljem nekadašnje Jugoslavije. Znaju Alpi i kote s kojih se vidi Evropa, sve do Elbrusa, "vrha smrti" na Kavkazu, najvišeg nebotika na starom kontinentu, a pamte ga i "krovovi" Sjeverne i Južne Amerike – Denali i Akonkagva.
Njegovu planinarsku strast deli i 10 godina mlađa supruga Marija, diplomirani farmaceut iz Novog Sada, koja se vinula iz vojvođanaske ravnice i prati ga na planinarskim turama. Sada su, eto, kažu, krenuli da od "malih nogu" planinarenjem zaraze i svog sinčića Jakova, koji je na tatinim plećima veoma dobro podneo uspon na vrh Durmitora.
Uspon na Prutaš već sedam godina organizuje Planinarski klub "Piva" iz Plužina kao sastavni deo manifestacija posvećenih danu ove ponajmanje crnogorske opštine, a iz godine u godinu privlači sve više ljubitelja ove gorostasne crnogorske planine:
– U svemu je najvažnije da nas posluži vreme kakvo je bilo ove godine – veli Dobroslav Bajović, predsednik plužinskih planinara. – Jer, malo je vidikovaca ravnih Prutašu kad je lep dan. Odavde se vidi gotovo sva Crna Gora i mnogo dalje, od Prokletija, Rumije i Lovćena do Orjena i bosansko-hercegovačkih planina na jednoj, pa do Komova, moračkih planina i Volujaka na drugoj strani. Durmitor je, inače, ove godine posebno atraktivan i neponovljiv jer ga gotovo niko, ni najstariji Durmitorci ne pamte ovako zelenog i rascvetalog. Prošlo je pola leta, a on i dalje zelen i rascvetan, jer takoreći svakog dana naiđe poneki crni oblak i sruči se pljusak.
– Mi smo imali sreću, vreme nas je poslužilo i pri usponu na Prutaš od zbornog mesta, katuna Todorov Do u podnožju, do povratka preko Škrčkog ždrijela, drugom isto tako atraktivnom i izazovnom stazom, kojom se šezdesetak učesnika ovogodišnjeg pohoda na Durmitor spuštalo puna tri sata – kaže Aleksandar.
Sve to je veoma dobro, bez ijedne suze, podneo i najmlađi od njih, sedmomesečni Jakov Đajić, kao da je osećao da se ranac u kome je sedeo nalazi na plećima najiskusnijeg i najpouzdanijeg među njima – njegovog oca Aleksandra.
|
Lepote planine |
