U svakom kraju Beograda čovek može da sretne ljude raznih zanimanja i godišta koji imaju neko pitanje za lektora, neku dilemu i čuveno: “Kako se kaže…” U novom stanu, u koji smo se konačno uselili, komšija koji je oduševljen mojim zanimanjem postavio mi je sjajno pitanje: Zašto mi kažemo “hirurg”, “haos”, “hemija”, “hlor”, “hronika”, a Hrvati “kirurg”, “kaos”, “kemija”, “klor”, “kronika”? Zaista, zašto? Valja prvo naglasiti, ako ima nekoga da ne zna, da ove reči nisu slovenskog, pa samim tim ni srpskog, ni hrvatskog porekla. Reč je o delu takozvane internacionalne leksike u koju spadaju reči iz klasičnih jezika kao što su latinski i starogrčki. Konkretno, oblici za koje me je moj dobri komšija pitao svi su poreklom starogrčki. U njemu, početni glas pisao se slovom X a čitao kao naše “h”. Pošto smo proveli veliki deo svoje istorije pod uticajem vizantijske, grčke, civilizacije, te smo oblike tako i prihvatili. Zato imamo “hirurge”, “haos”, “hemiju”… Ovaj uticaj je bio toliko jak na slovenske narode da početno “h” u rečima grčkog porekla zadržavaju i drugi slovenski jezici, čak i oni koji nemaju ćirilicu: poljski, češki, slovački. Zna se, isto tako, da je Zapad do svojih saznanja o helenskoj kulturi i civilizaciji došao preko Vizantije, da ga je ona prosvetila, ali su oni u grčkim terminima napravili malu promenu. Grčko X preslovljavali su kao Ć što je dovelo do toga da u naše zapadne krajeva dođe izgovor s “k” umesto “h” jer se latiničko Ć tako čitalo. Otuda i “kirurg”, “kemija”, “kaos”… koji nisu “hrvatski” oblici i česti su među Srbima ijekavskog izgovora koji su odavno pod uticajem zapadnih jezika. Koliko je taj uticaj jak vidi se iz primera moderne promene grčkog “h” u “k”, na teritoriji srpskog jezika kaže se “karta” iako je od iste osnove kao “hartija”; “kilo-” u merama koje je od iste osnove kao “hiljada”, ‘koreografija”, ali “hor”, “karakter”, “kameleon”…
