Od sela se tada prema veličini izdvajala Petrina, na obalama Ađanske bare, čiji su žitelji preteča današnjih Ađana. Oni su naselju promenili ime u Petrinac, a početkom 17. veka u Adu, prema graničarskom šancu na rečnom ostrvu Adica.
Na današnjem mestu Ada je nastala tek 1694. Beč ju je naselio Srbima izbeglim iz Otomanskog carstva i dao im velike povlastice. Već 1703. imali su osnovnu školu, a nekoliko decenija kasnije, i crkvu.
|
Gračanica u Vojvodini Najstarija crkva u Adi je pravoslavni hram iz 1759. na čijim je temeljima dva veka kasnije podignuto današnje zdanje, posvećeno Vaznesenju Gospodnjem. Ikone, njih 32, radio je poznati srpski slikar, rodom Ađanin, Novak Radonić. Za uzor u gradnji poslužio je manastir Gračanica na Kosovu, a pri živopisanju, crkva na Oplencu. |
Privilegije su im ukinute kada i granica, pa je dosta Srba krenulo put Rusije. Bečki dvor je, strahujući od gubitka radne snage, počeo da naseljava i Mađare, Slovake, Bunjevce.
Tokom revolucionarne 1848. svi stanovnici su bili oslobođeni su najtežih dažbina, što je otvorilo vrata razvoju Ade. Kada je Beč 1870. ponudio na otkup krunske pašnjake i oranice, domogli su ih se veliki zemljoposednici, ne i vredni bezemljaši.
Ipak, ta raspodela je stvorila uslove za stvaranje salaša, bogatih vojvođanskih poseda.
Pošto je Ada proglašena za trgovište 1836, otvorene su prva apoteka, pošta i telegraf.
Od 1889. varoš je imala železničku stanicu, potom i električnu rasvetu. Salaši kod jezera Budžak danas su temelj seoskog turizma, i na njima se čuvaju hrastovi stari i 200 godina.
Za ljubitelje savremenog odmora, tu je centar "Adica", sa bazenima, peščanom plažom na Tisi, cvetnim baštama, fontanama, egzotičnim biljkama. Centar godišnje poseti 70.000 ljudi, zajedno sa gostima iz Nemačke, Austrije, Mađarske, Francuske, Italije i Švajcarske.
