Današnje ime dobilo je prema travi vlasulji koje ima u izobilju. Jedan od najstarijih delova Vlasenice je Kruševik, a najstarija srpska groblja se nalaze na Lijepoj ravni, Cvijetnju i Zagrađu.
Srbi su u doba turske uprave uspeli da se izbore za crkvenu opštinu, a 1882. godine, kada su došli Austrijanci, i za prvu osnovnu školu u ovom kraju.
Vlasenica je oduvek bila važna raskrsnica. U 17. veku postala je središte kadiluka, sreza a od 1842. godine bila je uključena u redovan telegrafsko-telefonski i poštanski saobraćaj.
U doba Austrougara postala je redovna stanica na putu Sarajevo-Zvornik. U to doba su u gradu postavljene javne česme, izgrađen rezervoar za vodu i cevovod od trešnjevog drveta, koji je zamenjen tek 1953. godine. Austrougarska vlast je 1905. donela zakon o crkvenoj i školskoj autonomiji, kojim su građani dobili pravo na upotrebu ćiriličnog pisma i prava na otvaranje škola. Grad je 1912. godine imao oko 2.000 stanovnika.
U Prvom svetskom ratu mnogo Srba iz Vlasenice priključio se srpskoj vojsci, a jedna četa je učestvovala i u pobedonosnom proboju Solunskog fronta i završnim operacijama pri oslobođenju zemlje 1918. godine, o čemu svedoče brojni spomenici u i oko Vlasenice.
Ružina vodaVlasenički kraj je ostao bogat visokim i gustim šumama, sa stogodišnjm bukvama, jelama, javorima, borovima i smrekama, a nailazi se i na retke, čuvene Pančićeve omorike, i na obilje jestivih gljiva i lekovitog bilja. Šume i izvori hladne, čiste vode napravili su od planinsku visoravan Ružina voda vazdušnu banju jer je prema količini ozona u vazduhu ova oblast vodeća u svetu, a Vlaseničani i njihovi gosti spas od letnjih žega nalaz i u izletištima Tiščino Vrelo, Tišina i Slapovi. |
