G. Zdravko je rođen 1930. u Osječanima kod Doboja, u porodici pravoslavnih Srba, koja odvajkada slavi Sv. Nikolu, 19. decembra. Porodično predanje kaže da su iz Vasojevića, u kojima se, navodno, spominju još u 16. veku, odakle su prešli u oblasti koje okružuju Doboj, Ozren i Trebavu.
Prema Đ. Janjatoviću – "Prezimena Srba u Bosni" – Gojkovića je, krajem 19. veka, bilo u 21 parohiji Dabro-bosanske mitropolije, što znači u tri-četiri puta više naselja, pored Nikoljdana sa još devet slava. Nažalost, nemamo podatke za Zvorničko-tuzlansku eparhiju, s kojom se graniči parohija Osječani, ali je verovatno da je raznorodnost slava i porekla familija slična u ovoj oblasti.
Oslanjajući se na istraživanja etnologa M. Filipovića – "Ozrenjaci ili Maglajci" – i predanje o vasojevićkom poreklu možemo smatrati uverljivim, jer je 50-ih godina prošlog stoleća, 38 odsto porodica, odnosno 250 domaćinstava, u ovom predelu bilo rodom iz Crne Gore.
I, zaista, prema pop Bogdanu Laleviću, Ivanu Protiću i Radonji Vešoviću, ispitivačima Vasojevića, u ovom plemenu je bilo više familija Gojkovića poreklom iz plavsko-gusinjske oblasti Velika, koja je bila metoh manastira Dečani, a po dolasku Turaka, age i begovi su srpskom stanovništvu nametnuli čivčijski sistem eksploatacije.
Upravo zbog vrlo teških uslova života, kuluka i zuluma, Veličani – među njima i Gojkovići – odlučno su se opirali islamizaciji i poarnaućivanju.
Istraživač A. Jovićević – "Plavsko-gusinjska oblast" – kaže da su Veličani bili veliki rodoljubi, da dobro pamte svoju prošlost i da su bistri, otresiti, jako razvijeni, hrabri, prekaljeni dugom borbom, iskušenjem, patnjom i stradanjem.
Sve do 1912. među njima nije bilo staraca, jer su kao mladi izginuli boreći se za slobodu, a u poslednjim bitkama u balkanskim ratovima 1912-1913. Turci su ih sa položaja poviše Velike danonoćno gađali i ubijali i na njivi i u kući i nikad im nisu dali da na miru rade niti da na miru noć provedu.
