Sa njime se ugasila i jedina realna nada da bi osim Ive Andrića, još neki književnik koji piše na srpskom jeziku mogao da dobije Nobelovu nagradu za književnost u 20. veku.
Da je danas živ, Kiš bi imao 74 godine, pošto se rodio 1935, u Subotici kao drugo dete Eduarda Kiša (mađarskog Jevrejina) i majke Milice (Crnogorke).
Pišući o sebi Kiš je zabeležio da su se u Subotici zbile dve krucijalne činjenice njegovog života "što ih je udesio Bog ili Slučaj: tu su se susreli moj otac Eduard Kiš, viši inspektor državnih železnica i pisac Jugoslovenskog reda vožnje železničkog, autobuskog, brodskog i avionskog saobraćaja, i moja majka Milica Dragićević, crnogorska lepotica, prvi put daleko od svog rodnog Cetinja, u poseti kod svoje sestre. Susret redak, možda jedinstven u ono vreme", a druga je bila čin njegovog rođenja.
U "Gorkom talogu iskustva", Kiš se ponovo bavi svojim korenima i piše "nemam dece i ova čudna rasa ugasiće se sa mnom. Sa dvema religijama (jevrejskom i pravoslavnom) spojila se, u izvesnom trenutku treća, katoličanstvo, kojem su me učili u školi, u Mađarskoj".
Kao pisac odbijao je svrstavanje u bilo koji kontekst, kritikovao sve vrste provincijalizama, a nacionalizam je video kao "kolektivnu paranoju", ideologiju banalnosti, odnosno totalitarizma.
Pisac ogromne energije i erudicije, Kiš je umro samo godinu dana nakon što je 1988. godine izabran za dopisnog člana Srpske akademije nauka i umetnosti i dobio je "AVNOJ-evu" nagradu i dve međunarodne književne nagrade – u Italiji (Premio di Tevere) i u Nemačkoj (Preis des Literaturmagazins).
Pišući o svojim literarnim počecima on se sećao da je "prva pesma koju sam napisao – imao sam tada devet godina – imala kao temu glad, dok je druga, više ili manje u istom periodu, imala kao temu ljubav. Eto, taj scenario, bol, proganjanje, smrt, i dalje je osnova moga dela".
Otac mu je ubijen u logoru a on je sa s majkom i starijom sestrom Danicom, repatriran na Cetinje, gde 1954. godine završava srednju školu.
Na Filozofskom fakultetu u Beogradu diplomirao je 1958. godine, kao đak generacije, na Katedri za istoriju svetske književnosti sa teorijom književnosti, a dve godine kasnije završava poslediplomske studije.
Prva dva Kišova romana "Mansarda" i "Psalam 44" objavljena su 1962. godine u izdanju beogradskog "Kosmosa", roman "Bašta, pepeo" 1965. godine, zbirka priča "Rani jadi" (za decu i osetljive) 1969. godine.
Za roman "Peščanik" objavljen 1972. godine dobio je NIN-ovu nagradu, koju je nekoliko godina kasnije vratio.
Zbirku priča "Grobnica za Borisa Davidoviča" objavljuje 1976. godine, a polemičku knjigu "Čas anatomije", u kojoj je po oceni kritičara superiorno odbranio svoje stavove i napade na "Grobnicu za Borisa Davidoviča" , objavio je 1978. godine.
Zbirku pripovedaka "Enciklopedija mrtvih", za koju dobija Andrićevu nagradu, objavio je 1984. godine, dve godine kasnije dobija nagradu "Skender Kulenović" i francuski orden "Vitez umetnosti i književnosti", a 1987. godine Sedmojulsku
nagradu.
Te godine, već oboleo od raka pluća, prevodi Lotreamona, Verlena, Kenonove "Stilske vežbe" i rediguje svoje rane prevode pesama Endre Adija.
