U Leposaviću se, kao i u drugim delovima severnog Kosova, živi teško, ne rade fabrike, smanjene su donacije međunarodne zajednice, presahli su prihodi iz Srbije, sve više ljudi ostaje bez posla i prihoda.
Ipak, uprkos svim nedaćama koje ih prate od 1999. godine, ovdašnji Srbi nalaze načina da obnove i grade crkve, da se mole Bogu i čuvaju svoju veru, kulturu i tradiciju.
Predvođeni ranije vladikom Artemijem, a sada episkopom raško-prizrenskim Teodosijem, čelnici ovdašnje crkvene opštine uspeli su zajedno sa vernicima, sveštenstvom, monaštvom i priložnicima iz cele Srbije i dijaspore da izgrade i obnove više crkava i drugih svetinja koje su danas ponos Leposavića i celog severnog Kosova i na kojima bi pozavidele i neke mnogo bogatije sredine u Srbiji.
– Crkva je u najtežim trenucima bila i ostala sa nama i uz svoj narod. Dok su kolone prognanih Srba južno od Ibra ovuda bežale ispred razjarenih Albanaca, mi smo u Leposaviću gradili i izgradili crkvu Svetog Vasilija Ostroškog, koja je sada jedna od najlepših srpskih svetinja ne samo na Kosovu i Metohiji, već u celoj Srbiji. Crkva je naš ponos i naše utočište, mesto gde se okupljamo i gde duhovno jačamo i molimo se za opstanak na ovim prostorima – priča Velimir Bojović, bivši predsednik opštine i član Odbora za izgradnju.
– U našoj opštini uporedo su završena još dva velika i lepa manastira kojima se svi ponosimo: Svete Vrači u Vračevu i Sveta Petka u Sočanici podignuti su najvećim delom prilozima ovdašnjih vernika koji su živeli u neizvesnosti i oskudevali u mnogo čemu, ali se za našu crkvu, za svetinje i oživljavanje monaškog života uvek se nalazilo novca. Uz pomoć Vlade Srbije izgradili smo spomen-sobu topličkim ustanicima u Sočanici, u Lešku smo podigli spomenik heroju sa Solunskog fronta, pukovniku Pavlu Blažariću, a Leposaviću smo postavili bistu vladiki Savi Dečancu, rođenom na ovim prostorima, učesniku Berlinskog kongresa i jednom od najumnijih Srba tog vremena, njegovo ime danas nosi naš Centar za kulturu – priča Gojko Milivojević dugogodišnji direktor ove ustanove.
Nalazili smo načina da gradimo i obnavljamo i "zaboravljene" i zapuštene svetinje u zabitim selima, manastir Svete Petke u Ulijama obnovljen je uz pomoć opštine Leposavić i prilozima vernika iz cele Raško-prizrenske eparhije, Srbije i dijaspore. Izuzetnim zalaganjem i odricanjem, otac Jovan je sam, sa skromnim donacijama, obnovio zapušteni manastir u Ceranjskoj reci, takođe posvećen Svetoj Petki, gde je jedini monah.
|
Planovi
Radost monaha |
