Bizon je sisar iz reda papkara, porodica šupljorožaca i najteža je divlja kopnena životinja u Evropi. Tokom srednjeg veka ova vrsta je skoro izumrla na tlu Evrope i Azije, uglavnom zbog nekontrolisanog lova. Severni Kavkaz, severna i centralna Evropa su do 20. veka sačuvali ovu vrstu brojeći danas nekoliko hiljada jedinki.
Evropskog bizona nazivaju simbolom očuvanja velikih divljih prostranstava Evrope. Na teritoriji Srbije 200 godina nije bilo ove vrste, da bi ove godine, 29. marta, u Nacionalni park Fruška gora dovedeno pet jedinki: jedan mužjak i četiri ženke. Takav postupak ponovnog opstanka vrste u području iz kojeg je nestala naziva se reintrodukcija. U poređenju sa američkom vrstom, mužjak ima kraću dlaku na vratu, glavi i prednjimnogama, ali duži rep i rogove.
Staništa ove vrste su šume, planine i travnata vegetacija, ono što pruža prostor na koji su dovedeni. Kako je evropski bizon ranjiv u pogledu ugroženosti vrste od izumiranja, svi uključeni u projekt reintrodukcije pitali su građane, posebno decu, koja imena da im se daju. Tako je mužjak Đuka, a ženke Fruška, Mila, Ninja i Cveta. Oni će značajno oplemeniti biodiverzitet i divlju faunu prirode Srbije.
Evropski bizon ima dužinu tela skoro tri metra, visinu oko dva metra, a težinu i do 630 kilograma, a gledano unazad, kroz istoriju, postoje podaci da su bili i znatno krupniji od današnjih. Tamnosmeđa dlaka je na prednjem delu tela duža nego na zadnjem, ima široku glavu i trouglastu bradu. I mužjaci i ženke imaju kratke, zakrivljene rogove. Žive u krdu, a aktivni su i danju i noću.
Ne smatra se izumrlom vrstom u divljini, već ugroženom. Kako se angažovanjem ekološki osvešćenih ljudi status bizona umnogome poboljšao, danas se smatra skoro ugroženom vrstom u Evropi kojom se slobodno kreće 47 krda.
Bizon se svrstava u “kišobran” vrste eko-sistema, tj. indirektno je uključen u očuvanje mnogih drugih vrsta eko-sistema na kome bitiše. Njegov povratak rezultiraće visokokvalitetnim staništem za ostale vrste tog eko-sistema.
