“Smrt od hiljadu rezova” je praktikovana u periodu između 900. i 1905. godine u Kini i svrstava se među najbrutalnije metode egzekucije svih vremena. U istorijskim spisima je poznata i pod imenom Ling Či ili “sporo rezanje”.
Mučenje je izgledalo ovako – dželat polako odseca delove tela žrtve, ali pazi da ona što duže ostane u životu.
Prema Konfučijevom principu, telo koje nije celo prilikom smrti, ne može biti celo ni u zagrobnom životu, pa se tako mučenje nastavlja u beskonačnost.
Ovakva kazna je izvršavana nad ljudima koji su počinili zločine kao što je izdaja ili ubistvo roditelja. Zatvorenike su vezivali za drveni objekat, koji se uglavnom nalazio na javnom mestu. Smrt je dolazila polako, ali sigurno, produžavajući agoniju i patnju osuđenih.
Suština je bila da mučenje traje što duže, dok “kriške” tela ne postanu smrtonosne. U kineskom zakonu nije tačno određeno kako treba izvršiti proces, pa su nekim osuđenicima davali i opijum kako bi se ublažio bol tokom rezanja, koje je trajalo dugo i obavljalo se polako.
Princip po kome se kazna izvršavala bio je poput lutrije. U vreću se stavljalo stotinjak noževa, od kojih je imao svaki oznaku za određeni deo tela ili organa. Uledilo bi izvlačenje, nakon čega bi se pogubljenje izvršavalo. Imućnije porodice su potplaćivale dželate da “slučajno” izvuku na početku nož sa oznakom za srce.
