Pečenje hleba u furuni ili furniji pripada staroj balkanskoj kulturi, a furundžijski zanat vezuje se za razvoj gradova na Balkanu. U selima je svako domaćinstvo peklo hleb za sebe, u hlebnim pećima zvanim vurnjaje kod zadrugara. Furundžije su osim redovnog pravljenja i pečenja somuna pekle i luksuzno pecivo: pite, tj. lepinje, simit, penjurliju, i to pošto bi izvadile hleb za prodaju iz furune.
x Somun je najvažniji proizvod ovog zanata, a reč potiče od grčke reči psomi, hleb. Penjurlije su jufke od testa namazane mašću, sirom i jajima. Umešeno testo za sve vrste peciva pre stavljanja u furunu moralo je da se odloži u posebne drvene kalupe, pinakote, da bi nadošlo od kvasca. Naziv furuna potiče od latinske reči furnus za peć, a u srpskom jeziku koristi se dvojako, za pekara, hlebara, ali i majstora koji izrađuje peći.
x Ipak, furundžije i pekari su se među sobom razlikovali. Furundžije su bile "crni pekari" koji su pravili hleb od neprosejanog, crnog brašna, i često su radili u okviru mehana, krčmi. Pekari su bili "beli" i pekli su od belog, prosejanog brašna hleb i luksuzno pecivo kao što su perece, kifle, zemičke.
x Prve pekarnice nalik današnjim, sa mnoštvom proizvoda, u Srbiji su počeli da otvaraju sredinom 19. veka stranci, majstori iz Austrije i Nemačke. Hlebne pećke izrađivale su se uglavnom od nepečene cigle ili ćerpića ili crepa, tako što se ozida jednostavan banak kvadratnog oblika dužine do tri metra i metar u visinu. Na banku se zasnuje furnija sa niskim svodom, tzv. nebom i otvorom za loženje na koji se ugrade gvozdena vrata.
x Za loženje furuna koristilo se najlošije drvo. Oganj se održavao ceo dan, a po završetku rada izvukao bi se sav žar u jedno bure s poklopcem, gde bi se žar pretvorio u ćumur, vrstu uglja, koji bi se dalje preprodavao kovačima i mehandžijama, a pepeo sapundžijama. Pred kraj 19. veka u varošima Srbije radilo je oko 900 hlebara. Pečenje hleba u furunama naglo je nestalo od polovine 20. veka, da bi se ponovo pojavilo pre nekoliko decenija kada je oživelo pekarsko zanatstvo i pekare, dok se pšenično i kukuruzno brašno samleveno na potočari danas smatra specijalitetom.
