U nedelju, 27. jula, navršava se 16 godina od smrti Zlatka Čajkovskog, legendarnog Čika, jednog od najslavnijih igrača Partizana i jugoslovenske fudbalske reprezentacije. Ali, i legende Bajerna i nemačkog fudbala.
Čajkovski je karijeru počeo u rodnom Zagrebu, u HAŠK-u, da bi posle rata od osnivanja bio član Partizana. U Humskoj 1 ostao je punu deceniju i za to vreme odigrao 383 zvanične utakmice, postigao 75 golova i osvojio dve titule prvaka i tri trofeja Kupa Jugoslavije. Dres državnog tima nosio je 57 puta, postigao sedam golova, bio učesnik dva Svetska prvenstva i dva olimpijska fudbalska turnira na kojima su "plavi" oba puta osvojili – srebrne medalje.
Pored svega toga, Čajkovski je verovatno bio najbolji half u istoriji jugoslovenskog fudbala. Niskog rasta, nabijen, jakih i dežmekastih nogu, inspirisao je saigrače da ga zovu "burence" i "čik" – opušak od cigarete. Ali, taj Čik je na terenu bio neverovatan. Pregled igre imao je maltene kao Mitić, dribling kao Bobek, brzinu kao Vukas, snagu kao Stanković, a šut kao Valok. Visoko čelo odavalo je fudbalsku inteligenciju, a mogao je da odigra – tri utakmice zaredom. I samo je mislio i govorio o fudbalu. Karijeru je nastavio u Kelnu, gde je uporedo sa igranjem završio i čuvenu trenersku školu. Put ga vodi u Izrael gde je igrač-trener Hapoela iz Haife. Posle kraćeg boravka u Holandiji, počinje njegova druga, takođe slavna etapa, ovog puta kao trenera u Nemačkoj. Vodio je Keln i osvojio titulu, a potom preuzima Bajern kojem donosi dva Kupa Nemačke i Kup pobednika kupova. Bavarce od malog minhenskog kluba pretvara u evropskog giganta, jer je na najveću scenu uveo Franca Bekenbauera, Sepa Majera i Gerda Milera.
Kad su mu se, zbog njegovog "frljanja" sa nemačkom gramatikom, novinari u Minhenu podsmevali, Čik bi im odgovarao: "Ja u Nemačka ne doću učiti vas jezik, nego učiti vas fudbal".
I naučio ih je. Zlatko Čajkovski je preminuo u prestonici Bavarske u 74. godini života.
