Narkomanija je jedan kompleksan problem koji utiče na brojne aspekte života i funkcionisanja kako zavisnika tako i njihovih porodica. Iz tog razloga je i u njegovom rešavanju neophodno pristupiti sveobuhvatno, kroz jedno kompleksno, individualno prilagođeno, dugotrajno lečenje.
Ovakav pristup rešavanju problema u bolnici Vita podrazumeva i jedan mutidisciplinaran Tim sastavljen od psihijatra, lekara opšte prakse, psihologa i defektologa, koji vodi pacijenta i njegovu porodicu kroz sve faze lečenja sa krajnjim ciljem promene životnog stila, t.j. života bez droge.
U prvom koraku, fazi lečenja cilj nam je uspostavljanje apstinencije od psihoaktivnih supstanci, detoksikacija organizma i početna stabilizacija pacijenta kao svojevrsna priprema za nastavak lečenje i suštinsko rešavanje problema zavisnosti. Terapija se sprovodi najčešće u bolničkim uslovima uz mogućnost organizovanja i dnevnobolničkog lečenja.
Ova faza lečenja u zavisnosti od stanja konkretnog pacijenta traje od 1-4 nedelje i u njoj dominira primena simptomatske medikamentozne podrške pacijentu uz motivacioni rad za nastavak lečenja kroz dnevno-bolnički program.
U nastavku lečenja, druga faza se sprovodi kroz dnevno-bolnički program u trajanju od 4-6 nedelja, gde je akcenat na daljoj stabilizaciji psihičkog stanja pacijenta i održavanju postignute apstinencije uz menjanje njegovog ponašanja, stila života i menjanju odnosa u porodici.
Takođe, značajan je i rad na edukaciji, uvidu u bolest i njenim posledicama. Neophodno je učešće saradnika u lečenju, najčešće članova porodice (bar jednog člana). Saradnici u lečenju zajedno sa pacijentima dolaze u bolnicu, i aktivno su uključeni u terapiju i u rad grupe, uče o problemu i menjaju svoje (pogrešne) stavove i neproduktivno ponašanje prema pacijentu.
Na primer, članovi porodice neretko osećaju stid zbog same bolesti zbog čega i izbegavaju lečenje. Iz neznanja ili osećanja nelagodnosti porodica traži kraće i neadekvatne “varijante” lečenja. To je sve posledica predrasuda ukorenjenih u društvu koje smatra da zavisnost nije bolest, već nečiji hir, bezobrazluk i nevaspitanje. Porodici je teško da prizna da je bolest zadesila baš nju, pa je neophodno i njihovo osnaživanje i realnije sagledavanje perspektive.
Na koncu, posle postignutih određenih rezultata u lečenju, pacijent sa svojim saradnicima prelazi u tzv. rehabilitacioni (produžni) terapijski program koji se odvija u ambulantnim uslovima sa ciljevima zadržavanja stabilnog stanja, trajnog prekida procesa bolesti, daljeg ličnog rasta i sazrevanja pacijenta uz potpunu socijalnu reintegraciju, kao i napredovanje i razvoj porodičnih odnosa. Ovaj program traje okvirno godinu dana sa značajnim individualnim razlikama, a odvija se u vidu grupne ili individualne psihoterapije
U pristupu lečenja u bolnici Vita, mi se ne oslanjamo samo na primenu određene medikamentozne terapije uz očekivanje da „vreme leči ostalo“ t.j. da će se proces lečenja odvijati spontano ili kroz improvizaciju jer to nije moguće zbog prirode same bolesti. Posledice dugogodišnje bolesti zavisnosti, tekući problemi se ne rešavaju sami od sebe.
Neophodno je da kapaciteti pacijenta i porodice za preuzimanje odgovornosti, tokom lečenja konstantno rastu, a to je moguće samo kroz aktivno vođenje od strane stručnog Tima i uz korišćenje svih raspoloživih resursa, bez ikakvih „rezervi“.
Takođe, važno je znati da u rešavanju problema zavisnosti ne postoje brza, jednostavna rešenja niti ”čarobni štapić”. Oproravak od bolesti zavisnosti ima svoje zakonitosti i zahteva vreme i posvećenost cilju, kako pacijenta, tako i njegove porodice, ljudi iz okruženja.
Tokom tog perioda znaju se javiti brojni izazovi, usponi i padovi, te su upravo motivisanje, osnaživanje pacijenta i porodice i njihova dobra priprema na brojne izazove tokom samog procesa oporavka centralna mesto rada stručnog Tima bolnice Vita.
