Među prezimenima u Bosni s kraja 19. veka familija Bardak, sa slavom Arhiđakon Stefan, zabeležena je u okolini Dervente i Bosanskog Broda, a u okolini Banjaluke (Jošavka) sa slavom Sv. Vasilije (Veliki). Jedna porodica Bardaković bila je u selu Majevac, kod Dervente, sa istom slavom kao bračnog para Bardak – Arhiđakon Stefan (ili Sv. Stevan).
Prema V. Skariću, "stefanjštaci" su poreklom iz Stare Srbije (Raška, Kosovo i Metohija). Najverovatnije su se doselili preko Stare Hercegovine u 18. veku.
U oblasti Velike, u Crnoj Gori, zabeleženo je prezime Bardakić, kod poislamljene familije Šćepala iz Zatrijepča u Kučima, izvorno Šćepović, koji su se delom iselili u Plav i Gusinje, gde su primili islam i novo prezime, a drugi su bili oko Nikšića i Podgorice.
U zetskoj oblasti, u mestu Dajbabe i sada postoji toponim Šćepovića Kuće, ali bez Šćepovića koji su se iselili. Ovde je, svakako, neki njihov predak dobio nadimak Bardak, kao što je bilo, i sada ima, mnoštvo drugih nadimaka po predmetima (Tesla) ili posudama (Varićak, Ćup, Čutura) od kojih su kasnije nastala prezimena. U nekim slučajevima i dodavanjem ić/ović (Teslić, Ć/Čupić). Treba napomenuti da se u Crnoj Gori i Hercegovini slava Sv. Stefana bila imenovana kao Šćepandan.
Na poreklo Bardaka, iz Kuča, crnogorskog plemena ispod Komova i na granici sa Albanijom, inače vrlo borbenog, koje je najkasnije prišlo crnogorskoj državi, ukazuje i činjenica da je "prislužba" svih Kuča bio Sv. Stevan (letnji). Tako su silom poislamljeni Bardakići prebegli možda u Bosnu gde su se vratili na hrišćanstvo i, kao uspomenu na svoje staro prezime Šćepovići/Šćepci, preuzeli preslavu za slavu, Stevanjdan.
