Atomsko naoružanje je bez bilo kakve sumnje, najsnažnija naprava rata ikada stvorena. U savremenom svetu, postoje dve vrste ovog oružja, strategijsko i taktičko, što je tipologija nastala zbog razlika u stepenu destruktivnosti jednog i drugog.
Dok strategijsko nuklearno oružje, koje biva lansirano sa atomskih podmornica ili strategijskih bombardera ili je nošeno interkontinentalnim balističkim projektilima, izaziva nenadoknadive materijalne i ljudske gubitke protivnika, taktičko nuklearno oružje je pogodnije za korišćenje na bojnom polju, budući da je moguće aktivirati ga u prisustvu vojnika i ostalog oruđa rata. Numerički izraženo, taktičkim oružjem se smatra ono snage od par, pa do nekoliko desetina kilotona (hiljada tona eksploziva TNT), dok se snaga strategijskog oružja meri megatonama (milionima tona eksploziva TNT).
Podsećanja radi, po zlu čuvena bomba bačena na Hirošimu 1945. godine je imala snagu od 15 kilotona, što je bilo dovoljno da se iste sekunde ubije 70. 000 ljudi. Megatonske, fizione bombe su neuporedivo moćnije. Primera radi, najmoćnija bomba ikad detonirana, sovjetska Car bomba je imala snagu od oko 50 megatona (50 000 kilotona). Iako današnje naoružanje nije toliko snažno, strategijsko oružje u arsenalima velikih sila je itekako sposobno da uništi ogroman broj života.
To je razlog za ozbiljnu zabrinutost, budući da donosioci odluka u savremenom svetu pokazuju nepodnošljivu lakoću u “pritiskanju dugmeta” koje izaziva stradanje običnog sveta. Kako strategijsko, tako i taktičko nuklearno oružje je prisutno u arsenalima velikih sila, a prema dostupnim podacima, Rusija je u prednosti u odnosu na Zapad u sposobnosti da neprijateljske položaje gađa atomskom silom.
Hipersonični projektili
Hipersonično oružje je, kao što se da naslutiti na osnovu imena, ono koje postiže velike brzine. Po nekim metodologijama, da bi se raketa kvalifikovala kao hipersonična, mora da se kreće brzinom većom od 5 maha, što će reći, pet puta brže od brzine zvuka. Komparacije radi, najveći broj putničkih aviona se kreće brzinom od 0, 7 – 0, 8 maha, dok savremena lovačka avijacija dostiže i brzine od preko dva maha. Dakle, radi se o raketama koje dostižu ogromnu brzinu, zahvaljujući kojoj, one mogu da dopru do bilo koje tačke na planeti u vrlo kratkom vremenskom opsegu. Nekad je to i samo sat vremena. Pored enormne brzine, hipersonične rakete karakteriše i sposobnost njihove manipulacije tokom samog leta. To znači da je moguće vršiti rekonfiguraciju njene putanje u većoj meri nego što je to slučaj sa drugim projektilima.
Parabolična putanja
Balističke i krstareće rakete se razlikuju po putanji kojom se kreću, pogonu i dometu. Balistički projektili imaju putanju u obliku parabole, što znači da, nakon što dosegnu određenu visinu, počinju da spuštaju ka zadatoj meti. Za razliku od njih, krstareće rakete lete paralelno sa zemljom i obično lete na nižim visinama od svojih balističkih pandana. Balistički projektili obično koriste raketni pogon za postizanje velikih brzina potrebnih za njihovu putanju, dok krstareće rakete koriste mlazne motore. Balistički projektili se kreću većim brzinama od krstarećih, uglavnom imaju veći domet, budući da su, po zlu čuvene interkontinentalne balističke rakete sposobne da pogode mete udaljene više hiljada kilometara. Uglavnom, i balističke i krstareće rakete imaju svoje specifičnosti zbog kojih se koriste u određenim situacijama.
Osobine orešnika
Orešnik je balistička raketa srednjeg dometa čiji je dizajn, prema dostupnim podacima, zasnovan po šablonu ruske rakete RS-26 Rubež i ona ima domet od oko 5.000 kilometara. Raketa koja je korišćena protiv ukrajinskih snaga je nosila konvencionalnu bojevu glavu, ali se može modifikovati da nosi i onu nuklearnog tipa, što priznaju i Amerikanci. Kako se radi o projektilu koji ima impresivnu brzinu, odgovor na njegovo lansiranje nije najjednostavniji, budući da je raketa u stanju da prevaziđe prepreke u vidu savremenih PVO sistema. To je, makar, slučaj u teoriji.
