Amerikanci spalili Tokio 1945. godine

commons.wikimedia

SAD su u jednom od najžešćih bombardovanja u istoriji ratova 10. marta 1945. godine ubile u Tokiju više od stotinu hiljada stanovnika i uništile oko 260.000 kuća.

Bio je to jedan od najvećih pokolja u istoriji čovečanstva. Američki bombarderi su tokom noći za nešto više od tri sata masakrirali Tokio.

U masakru su učestvovali i teški bombarderi “B-29”, poznati kao “supertvrđava”, koji su leteli na visinama na kojima japanska protivavionska artiljerija i lovački avioni nisu mogli da ih dohvate, pa su neometano vršili bombardovanje.

Međutim, upravo zbog velike visine, oni nisu bili u stanju da precizno pogode mete određene za uništenje, pa su bacali bombe neselektivno ili su se vraćali u bazu neobavljenog posla.

Da bi prevazišao ovaj problem, general major Kertis Lemej promenio je taktiku američkih vazdušnih napada tako što je naredio pilotima da lete na nižim visinama i opremio bombardersku flotu zapaljivim bombama.

Stambeni objekti u Japanu su u to vreme bili građeni od drveta, a japanska odbrana je ostala bez goriva za lovce.

U nastojanju da poveća efikasnost i razornu moć “ekvadrona B-29”, Lemej se sa svojim vojnim inženjerima posvetio izradi zapaljive bombe sa maksimalnim efektom po građevine i ljudstvo ne mareći za civilne žrtve.

Pri tom, njegov tim se oslanjao na iskustva stečena tokom savezničkog bombardovanja Nemačke, naročito lučkog grada Hamburga. Plan je bio da eksplozivne bombe nanesu što veću štetu na zgradama i polome sve prozore da bi zapaljive bombe imale maksimalan efekat. I imale su. Skoro ceo Tokio je izgoreo.

Lemejevi inženjeri smislili su novu cilindričnu bombu “M-69” koja se po izbacivanju iz aviona otvarala ispuštajući desetine manjih zapaljivih bombi. One su bile konstruisane tako da probiju krov i, pošto se zariju u pod, rasprsnu i razbacaju više kesica vrelog benzina po zidovima, te tako u najkraćem roku spale čitavu kuću.

Pošto se nije očekivao otpor japanskog vazduhoplovstva, sa američkih bombardera su uklonjeni teški mitraljezi i umesto njih prikačene dodatne bombe. Američki avioni su besomučno zasipali grad zapaljivim bombama spalivši 41 kvadratni kilometar i pobivši toliko ljudi da ni približan broj nikada nije utvrđen sa sigurnošću.

Pored onih koji su izgoreli, hiljade Japanaca se ugušilo, a mnoštvo i udavilo u rekama i kanalima gde su potražili spas od vatre. Svedoci tog pakla navodili su da je vazduh svuda bio tako vreo da se ljudima palila odeća, a plamen ih je gutao čak i ako nisu došli u direktan kontakt sa vatrom.

Asfalt se topio, a ljudi okupljeni na mostovima bili su prisiljeni da skaču sa njih jer se metalna konstrukcija usijala.

Najveća grobnica je bila reka Sumida, koja se uliva u okean i gde je u svitanje povlačenje vode usled oseke otkrilo neverovatan prizor: hiljade nagomilanih leševa ugušenih i sprženih ljudi, neprepoznatljivog lica i pola.