Počelo je sa rodonačelnikom profesorom Aleksandrom Nikolićem i Rankom Žeravicom, učiteljem većine svih narednih vrhunskih trenerskih generacija sa ovih prostora. Ređamo ih po “slučajnom uzorku”, a ne po nebrojeno mnogo svetskih i evropskih trofeja, reprezentativnih i klupskih, da se neko ne bi slučajno uvredio zbog redosleda: Svetislav Pešić, Božidar Maljković, Dušan Silni Ivković, Željko Fascinantni Obradović, Dragan Šakota…
Došao je red i na Aleksandra Đorđevića da se i kao trener popne na evropski tron i sa košarkašima Virtusa. Osvojena je FIBA Liga šampiona. Po snazi tek treće klupsko takmičenje na Starom kontinentu, ali za evropsku Kuću košarke jedino legitimno, pošto se održava pod njenom ingerencijom.
Ali, da se ne bavimo time, u pitanje je Sale nacionale, čovek sa košarkaškim pedigreom, od takođe trofejnog stručnjaka, oca Bratislava – Bate Đorđevića i majke Milijane. Obično je prva asocijacija na Saleta istanbulska trojka 1992. kada je Partizan stigao do evropskog trona, pa serija “trica” Litvaniji na EP u Atini 1995, a nikako se ne sme zaboraviti ni ona Hrvatskoj, takođe, u poslednjoj sekundi čime smo “preboleli” prvi krug EP u Barseloni 1997. i kasnije se okitili novim zlatom. Pritom se zaboravlja da su njegovi ubitačni šutevi iza linije, tada 6,25 m, obeležili karijeru sada 52-godišnjeg rođenog Beograđanina Aleksandra Đorđevića (26. avgust 1967). Jer, stalno se zaboravlja na seniorski početak do tada, po ocenama “stručnjaka”, ne baš talentovanog košarkaša. Naime, u sezoni 1984/1985 novi trener Partizana Zoran – Moka Slavnić je Đorđevića sa 17 godina uvrstio u prvi tim. U neizvesnom večitom derbiju, Slavnić je dva minuta pre kraja uveo Saleta u igru, koji se nije uplašio odgovornosti i trojkom odlučio utakmicu u korist crno-belih protiv vicešampiona Crvene zvezde.
Ono što je većini ljubitelja “kraljice igara” poznato je da je Sale počeo da trenira 1977. u Crvenoj zvezdi, a prvi trener mu je bio Božidar Maljković. Njih dvojica su posle deset meseci zajedno prešli u KK Radnički, ali se Đorđević vratio na Mali Kalemegdan, pošto su “krstaši” ostali bez dvorane za treninge. Posle dve nove nedelje u Crvenoj zvezdi, njeni treneri su ga proglasili netalentovanim, pa je mlađani Đorđević počeo da trenira sam i igra basket sa drugarima na novobeogradskim terenima u blizini Palate sportova, sada dvorane “Ranko Žeravica”. Ipak, na nagovor dugogodišnjeg prijatelja Vlade Dragutinovića i svoga oca, 1983. je prešao u KK Partizan, za koji su tada igrali Nebojša Zorkić, Željko Obradović sa kojim je nekoliko godina kasnije delio minutažu na mestu pleja, Milenko Savović, Goran Grbović i Danko Cvjetičanin, a trener je bio Borislav Džaković.
Tu sezonu su crno-beli završili kao peti, da bi posle toga krenuli Saletovi klupski i prvi reprezentativni uspesi sa mlađim selekcijama krunisano svetskim zlatom u Bormiju 1986. u generaciji sa Divcem, Kukočem, Rađom i jednim od njegovih vrhunskih učitelja Svetislavom Pešićem…
Usledila su brojna sportska i društvena priznanja. Posle klupskih, počeo je i sa osvajanjem klupskih (pre FIBA Kupa šampiona, Kup Grčke sa Panatinaikosom i Nemačke sa Bajernom), postao u jesen 2013. i selektor reprezentacije Srbije sa kojom ima tri srebrna odličja (olimpijsko i dva evropska). Mi iz “Vesti” se možemo pohvaliti da je Aleksandar Đorđević trostruki lauerat u izboru našeg lista za najboljeg sportistu naše zemlje u dijaspori od 1995. do 1997. godine.
Sa porodicom, suprugom Sekom je u braku već 23 godine, imaju dve kćerkice Tesu i Taru, sa mestom boravka su Milanu, mada je trenutno Sale zbog trenerskih obaveza sam u Bolonji. San mu je da dostigne trenerske veličine i uzore poput profesora Aleksandra Nikolić, Dena Petersona, Etore Mesinu, osvoji svetsko zlato sa reprezentacijom Srbije u Kini… Da konačno i trenerski postane pravi Aleksandar Veliki Đorđević!
