Alfredo Džejms Paćino, poznatiji kao Al Paćino, rođen je 25. aprila 1940. u Istočnom Harlemu u Njujorku, u porodici italijanskog porekla.
Roditelji su mu se razveli kada je imao dve godine, a majka Rouz ga je odvela da živi kod svojih roditelja u Bronksu. Odrastao je bez oca, u skromnim uslovima, okružen pričama o Italiji, veri i preživljavanju u velikom gradu. Ulica ga je očvrsnula, a film mu je bio beg iz stvarnosti.
Od malih nogu pokazivao je sklonost ka glumi, često imitirajući ljude iz komšiluka, a kasnije i poznate ličnosti. Iako nije bio naročito dobar učenik, imao je snažnu unutrašnju potrebu za izražavanjem. U tinejdžerskim godinama radio je kao dostavljač i čistač u pozorištu, dok je istovremeno pohađao glumačke radionice, gde su mentori brzo prepoznali njegov talenat. Bio je povučen, ali jakog karaktera – osobina koja će obeležiti celu njegovu glumačku karijeru.
Težak početak i pozorišni uspon
Al Paćino je dugo tražio svoje mesto. Odbijan je na brojnim audicijama, a povremeno je bio i beskućnik. Ipak, nije odustajao. Pohađao je prestižnu glumačku radionicu Lija Strasberga, gde se usavršavao u metodskoj glumi, koja ga je duboko oblikovala. Pozorište mu je bilo prva ljubav, a za ulogu u predstavi Does a Tiger Wear a Necktie? (1969.) osvojio je nagradu Toni i privukao pažnju filmske industrije.
Prve filmske uloge bile su skromne, ali 1971. dolazi ključna prekretnica – uloga u filmu The Panic in Needle Park, koja je privukla pažnju reditelja Frensisa Forda Kopole. U potrazi za glumcem koji bi mogao da otelotvori Majkla Korleonea u Kumu (The Godfather), Kopola je insistirao na tada nepoznatom Paćinu, uprkos protivljenju producenata.
Uloga koja je promenila sve
Kum (The Godfather, 1972.) nije samo lansirao Paćina među zvezde, već je definisao novu eru američke kinematografije. Njegova tiha, kontrolisana, ali eksplozivna interpretacija Majkla Korleonea bila je nešto potpuno novo. Usledile su nominacije za Oskara i svetska slava.
Nastavio je da niže nezaboravne uloge: Serpico (1973), Kum II (The Godfather Part II, 1974), Pasje popodne (Dog Day Afternoon, 1975), I pravda za sve (…And Justice for All, 1979). Igrao je likove u kompleksnim životnim situacijama – muškarce koji se bore sa unutrašnjim demonima, moralom i sistemom. Njegova izvođenja bile su studije karaktera, a način na koji se prepuštao ulogama postao je legendaran.
Osamdesete i Lice s ožiljkom
Nakon kraće pauze krajem sedamdesetih, Paćino se vraća ulogom Tonija Montane u filmu Lice s ožiljkom (Scarface, 1983) reditelja Brajana De Palme. Film prvo nije bio dobro prihvaćen, ali je vremenom stekao kultni status i postao simbol jedne pop-kulturne ere. Iako je opet igrao kriminalca, njegov glumački stil u ovom filmu bio je energičan i grub, potpuno suprotan Korleoneovoj smirenosti, čime je pokazao svoj široki raspon.
Uprkos statusu zvezde, Paćino nikada nije robovao slavi. Nastavio je da glumi u pozorištu i bira uloge koje su ga zanimale, iako nisu uvek bile komercijalno uspešne. Neki njegovi filmovi iz osamdesetih nisu naišli na pozitivne kritike, ali su mu omogućili da eksperimentiše sa formom i sadržajem.
Devedesete – konačno priznanje
Godine 1992, nakon sedam prethodnih nominacija, Paćino konačno osvaja Oskara za glavnu mušku ulogu u filmu Miris žene (Scent of a Woman). Ulogom slepog, ciničnog, ali harizmatičnog pukovnika Slejda, još jednom je pokazao glumačku virtuoznost. Njegov monolog o časti i životnim izborima ostaje jedan od najimpresivnijih trenutaka u savremenoj kinematografiji.
Usledile su zapažene uloge u filmovima Karlitov put (Carlito’s Way, 1993), Vrelina (Heat, 1995), gde se prvi put na platnu suočio s Robertom De Nirom, Doni Brasco (1997) i Probuđena savest (The Insider, 1999). Bio je jedan od retkih glumaca koji su s istom uverljivošću mogli da igraju kriminalce, policajce, advokate i slomljene idealiste.
Privatni život daleko od reflektora
Paćino se nikad nije ženio, iako je bio u vezama s mnogim poznatim ženama kao što su Dajana Kiton, Beverli D’Anđelo i Lusila Sola. Ima četvoro dece, a očinstvo je, kako je više puta naglasio, jedno od njegovih najvažnijih životnih iskustava.
Privatan život oduvek je držao daleko od javnosti. Nije voleo glamur ni crvene tepihe, retko je davao intervjue, a slava ga nikada nije definisala. Bio je poznat po opsesivnoj pripremi za uloge i dubokoj posvećenosti pozorištu, kojem se redovno vraćao.
Kasnija karijera i rad sa Skorsezeom
U 21. veku Paćino nastavlja da se pojavljuje u raznim žanrovima, od HBO filmova poput Ne poznajete vi Džeka (You Don’t Know Jack, 2010) i Fil Spektor (2013), do blokbastera poput Ocean’s Thirteen, 2007. Godine 2019. ostvaruje novu saradnju sa Martinom Skorsezeom i Robertom De Nirom u filmu Irac (The Irishman), koji donosi distanciran, refleksivan pogled na svet zločina.
Paćino se oprobao i u serijama, od kojih se izdvaja Hunters (2020–2023), u kojoj igra vođu grupe lovaca na naciste.
Živa legenda i simbol glumačke posvećenosti
Al Paćino je dobitnik svih najvažnijih filmskih i pozorišnih nagrada: Oskara, Emi nagrade, Zlatnog globusa, Tonija i AFI nagrade za životno delo. Njegov uticaj na film i pozorište je ogroman, a njegov stil glume postao je uzor generacijama mladih glumaca.
U svetu u kojem se slava često meri površnim merilima, Paćino je ostao veran sebi – introspektivan, pomalo samotnjak, ali neumoran u svojoj umetnosti. Njegova karijera nije samo nizanje uspeha, već duboko lično putovanje kroz likove, priče i vreme.
