U Jugoslovenskom dramskom pozorištu u subotu 10. aprila u 19h biće održana premijera predstave Pučina Branislava Nušića u režiji Egona Savina.
U predstavi igraju Nenad Jezdić, Sloboda Mićalović, Ljubomir Bandović, Vesna Stanković, Nebojša Milovanović/Goran Šušljik, Bojan Dimitrijević, Cvijeta Mesić, Jovana Belović, Bojan Lazarov, Marko Baćović, Maja Kolundžija Zoroe i Bogdana Obradović.
– Pučina je žanrovski složen komad: tragičan, apsurdan i satiričan. To je priča o lјubavnoj aferi jedne lepe, srećno udate žene sa ministrom u vladi. U ovoj drami svi su ucenjeni i korumpirani, jer je reč o lјudima iz vlasti ili iz neposredne blizine vlasti. Iza porodičnih, prijatelјskih i lјubavničkih odnosa isklјučivo je goli interes. Svi imaju korist od ove afere. Muž koji je službenik u istom ministarstvu, dobija unapređenja, kao i ostali službenici i prijatelјi porodice koji ćute. U ovoj drami, baš kao i u životu, istina procuri pre ili kasnije i to tamo gde se najmanje očekuje, u samom ministarstvu. Tako Nušić otpočinje Pučinu, britku satiru o političkom i porodičnom licemerstvu i neograničenoj potkuplјivosti čoveka kao i neumerenom strahu od istine i odmazde vlasti – rekao je o predstavi reditelj Egon Savin.
Branislav Nušić (1864–1938)
Branislav Nušić je omiljeni i vodeći srpski i jugoslovenski dramski pisac u prvoj polovini XX veka, a ubrzo njegova dela postaju domaća klasika koja se bavi ključnim društvenim temama i po tome je ostao neprevaziđen. Iako su najčešće izvođene njegove komedije vodviljskih tokova, okarakterisane kao komedije naravi kao što su Narodni poslanik (1883), Sumnjivo lice (1887), Protekcija (1889), Gospođa ministarka (1929), Mister Dolar (1932),
Nušić nije ništa slabiji ni u drugim žanrovima. Među prvima u Srbiji je pisao građanske drame, koje su možda ličile na Ibsenove, a bile utemeljene u beogradski milje i srpsko društvo na početku XX veka: Tako je moralo biti (1900), Pučina (1901), Svet (1906), Iza Božjih leđa (1909), Jesenja kiša (1909).
Pisao je i tragedije, poeziju, romane, pripovetke, anegdote iz života, koje je objavljivao kao kolumnista Politike i po drugim listovima. Okušao se u poeziji. Značajan doprinos istoriji književnosti dali su njegova istoriografska proza, Autobiografija, Retorika i putopisi.
Osim kao pisac, Nušić je zadužio srpsku i jugoslovensku kulturu i kao pozorišni pregalac. Osnovao je i vodio Narodni teatar u Skoplju, bio je dramaturg i u dva navrata upravnik Narodnog pozorišta u Beogradu, upravnik Srpskog narodnog pozorišta u Novom Sadu i Narodnog pozorišta u Sarajevu. Bio je član Srpske kraljevske akademije.
